Pokrewne

Start
Craig Hurren [Beach & Riley The Killing Chase (epub)
Arthur, Keri Riley Jenson Gua Dangerous Games
Clifton, Mark und Riley, Frank Computer der Unsterblichkeit (H
Arthur, Keri Riley Jenson 01 Die Mondjaegerin
collide blackcreek series riley
Better to Have Loved The Life o Judith Merril
Arnold Judith Nieznajoma
CZARA WIATROW Robert Jordan
Cate Dean [Love in Time 01] Final Hours (epub)
[heft] Perry Rhodan 1600 Wenn die Sterne erloschen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chirurg, aby ją chociaż ocalić, sięgnął już po ostatnią deskę ratunku, to jest długi żelazny hak, lecz w tym momencie asystująca mu akuszerka wydala głośny okrzyk i zagłębiwszy rękę w ciało rodzącej, wydobyła zeń pomarszczony produkt przedwczesnego porodu, sapiąc ze zgrozy na widok krwi buchającej na prześcieradła.– Madame Pasquier, ma pani zdrową dziewczynkę – z powagą oznajmił chirurg, bacznie przypatrując się drobnej przyczynie swoich tak wielkich trudności, którą położna podsunęła matce przed oczy.Wrzeszczałam wniebogłosy.Miałam koślawą stopę i cała pokryta byłam czarnym owłosieniem.– O Boże, jakaż ona szkaradna! – jęknęła moja matka.Odwróciła śliczną twarz do ściany i zaczęła płakać z zawodu.Płakała tak przez dwa dni.Jeszcze w tym samym tygodniu wyprawiono mnie na wieś nie opodal Fontenay-aux-Roses chłopskim wozem pełnym nowo narodzonych paryżan, których tak jak i mnie oddawano na wychowanie.Do domu wróciłam dopiero po pięciu latach, a i to tylko przez czysty przypadek: ojciec widział mnie na tyle długo, że zauważył kolor moich oczu – były szare.Ukończyłam właśnie pięć lat, kiedy do Fontenay-aux-Roses wtoczył się ogromny, połyskliwie czarny powóz ze złoceniami i wielkimi czerwonymi kołami.W owych czasach powozów nie widywało się jeszcze tak często nie tylko w maleńkiej wiosce, ale i w samym Paryżu, toteż nawet pojawienie się słonia nie wywołałoby większego zainteresowania niźli ten wspaniały ekwipaż.Wszyscy mieszkańcy wioski tkwili w oknach, przyszedł popatrzeć nawet sam proboszcz.Pojazd ciągnęły dwa okazałe gniadosze w mosiężnej uprzęży, która brzęczała przy każdym ich ruchu.Na koźle siedział stangret z długim batem, a z tyłu na ławeczce stało trzech lokajów w błękitnej liberii z błyszczącymi mosiężnymi guzikami.Była jeszcze pokojówka w śnieżnobiałym czepeczku i takimż fartuszku, no i był mój ojciec o szarej twarzy i plecach zgarbionych od zmartwień.Do rąk jego bankierów trafił list zaadresowany do matki z żądaniem podwyższenia opłat łożonych na moje utrzymanie, tak więc przyjechał zabrać mnie do domu.Rozpoznał mnie też od razu po tej koślawej stopie.Czarnych włosków na ciele już nie miałam– wypadły podobno w parę tygodni po urodzeniu.Biegłam właśnie z gromadą rozwrzeszczanych dzieciaków podziwiać nieznany pojazd, kiedy wskazał mnie laską.Zpowozu wyskoczyła służąca, złapała mnie, wyszorowała, po czym ubrała w przepiękny strój przywieziony z miasta, ojciec zaś wręczył pękatą sakiewkę zapłakanej matce Jeannot, piastunce.W powozie było gorąco i niewygodnie.Skórzane siedzenia okazały się nieznośnie śliskie, a piękny strój taki ciasny, że krępował mi ruchy, w dodatku kłuł i uwierał.Nie było już matki Jeannot.Naprzeciwko siedział obcy pan w staroświeckim podróżnym stroju i szerokoskrzydłym kapeluszu z pękiem piór.Patrzył na mnie oczyma pełnymi łez; pewnie i jemu tęskno było za matką Jeannot – tak to sobie wtedy tłumaczyłam.– A twoja matka powiedziała mi, że umarłaś – odezwał się w końcu.Z wolna pokręcił głową, jakby nie był w stanie tego pojąć, a ja długą chwilę przyglądałam się jego smutnej twarzy.–Jestem twoim ojcem, Genevieve.Czyżbyś nic o mnie nie wiedziała?– Wiem – odrzekłam.– Wiem, że jesteś najlepszym ojcem na świecie.Tak mówiła matka Jeannot.– Jemu wtedy łzy pociekły z oczu i mocno przygarnął mnie do piersi, nie bacząc na swój pięknie haftowany kubrak, który mogłam przecież zabrudzić.– Przywiozłeś mi tu jakieś nieczułe stworzenie, kompletnie pozbawione serca – oświadczyła matka, obrzucając mnie ostrym spojrzeniem swych twardych jak porcelana zielonych oczu.Ubrana w żółte jedwabne sacque1 spoczywała w fotelu, oglądając próbki tkanin przesłane przez modnego krawca, z którego usług korzystały wytworne damy.Stałam w przeciwległym końcu salonu – przed chwilą dopiero wysiadłam z powozu – i patrzyłam na nią bez słowa.Była bardzo ładna, mimo to nie miałam ochoty jej dotknąć.Ogień w kominku wygasł i w wysokim pokoju wyłożonym biało-niebieską boazerią panował dotkliwy chłód.Ani wtedy, ani jeszcze przez wiele lat nie zwróciłam uwagi na gołe klepki parkietu, z którego usunięto dywan, oraz jasne prostokąty na ścianie, gdzie, jak mi powiedziano, wisiały kiedyś malowidła pędzla Voueta i Le Sueura.Dom, do którego przywiózł mnie ojciec, był starą rezydencją wzniesioną za czasów Jana Dobrego w Quartier de la Cite, a więc w samym sercu Paryża.Nad salonem i jadalnią, przebudowanymi zgodnie z najnowszą modą, pozostały prastare wąskie komnaty, bezładnie stłoczone wokół dziedzińca, którego jeden róg zajmowała wieża, pośrodku zaś stała studnia.Na 1 sacque (fr.) – rodzaj luźnej, workowatej sukni, najczęściej różowej.parterze mieściły się kuchnia i stajnia, obie z wyjściem na dziedziniec.Tutaj Cezar i Brutus, dwa gniade wałachy, wystawiały do słońca swoje długie końskie fizjonomie, psy i koty wałęsały się wśród nieczystości w poszukiwaniu resztek pożywienia, a kucharka łajała kuchenną dziewkę, gdy ta wylewała na bruk pomyje.Na piętrze królowała elegancja – ściany lśniły od złoceń, z sufitów spoglądały malowane nimfy.Kiedy matka przyjmowała gości, z salonu płynęły dźwięki skrzypiec.Wyżej rozpościerał się już tylko starożytny chaos –dziwaczne pokoje rozmaitej wielkości i kształtów, otwierające się to na jakąś krętą klatkę schodową, to znów uchodzące w istny labirynt przyległych komnat.Fasada rezydencji, z ciężką bramą pod szerokim a nisko zarysowanym łukiem gotyckiego sklepienia, nie pozwalała dojrzeć prawie nic z tego, co działo się w środku.A toczyło się tu życie ciekawe i skomplikowane [ Pobierz całość w formacie PDF ]