Dief.Van.De.Tijd.John.Boyne id

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hij pakt elke cent die je hebt en misschien zal hij op zijn beurt ook nog veel geld voor je terugverdienen, maar je hebt geen enkele zeggenschap over wat hij ermee doet.Je wordt gewoon een soort veredelde bank, Matthieu.Chaplins Bank van Lening.”Tot mijn opluchting vroeg Chaplin me sowieso al niet om in zijn ideeën te investeren, al denk ik dat hij elk aanbod mijnerzijds zou hebben aangenomen.We bleven dat jaar vrienden, maar het was een enigszins oppervlakkige vriendschap; hij liep via Amelia die Constance nooit lang uit het oog wilde verliezen.“Die vent is een hitsige bok,” zei ze tegen me.“Het ene jonge ding na het andere.Ik vind het al verbazend dat hij het zo lang met haar volhoudt.Maar ik wil in de buurt zijn wanneer hij haar aan de kant zet.Ze wordt gauw achttien en dan zal hij haar kwijt willen.”Mijn gevoelens voor Constance hadden zich aanzienlijk verdiept, zoveel zelfs dat ik volgens mij verliefd op haar was geworden.Zij op haar beurt gaf haar hart exclusief aan mij, maar ze was niet iemand die erg geïnteresseerd was in wederzijdse liefdesverklaringen.Vurige kreten van mijn kant, zoals: ‘Ik hou van je’, beantwoordde ze vaak met: ‘Wat ben je toch lief’, of met: ‘Wat aardig dat je dat zegt’.Niet dat ze koel was.Integendeel, ze kon extreem lief zijn in de manier waarop ze bijvoorbeeld blijk gaf van haar opgetogenheid wanneer ik haar kwam halen om in de stad te gaan eten of naar de schouwburg te gaan—het kwam gewoon, doordat ze argwanend stond tegenover amoureuze verklaringen of publiekelijke bewijzen van tederheid.Ik sliep de meeste nachten in haar flat en overwoog al mijn eigen woning op te zeggen en bij haar in te trekken (het huis was toch al veel te groot voor mij), maar zij spoorde me aan het aan te houden, want je wist maar nooit.“Ik wil niet het gevoel hebben of we al zijn getrouwd,” zei ze.“Net of er geen weg terug meer is.De wetenschap dat je nog een eigen huis hebt geeft mij een gevoel van veiligheid.”Inderdaad had ik ook met die gedachte gespeeld en overwogen haar ten huwelijk te vragen, maar ik was die weg al zo vaak met wisselend succes gegaan dat ik het vreselijk vond opnieuw een verbintenis schipbreuk te zien lijden, opnieuw een vriendschap kapot te zien gaan.We vertelden elkaar enigszins gedetailleerd over ons verleden, zij het dat ik er altijd op lette dat ik mijn schreden op het liefdespad niet eerder liet beginnen dan ergens rond 1900.Ik heb altijd gevonden dat ik de mensen beter niet kan vervelen met bijzonderheden over mijn verouderingsproces, want ik vermoed dat hun belangstelling voor mij dan zal worden verdrongen door hun belangstelling voor dat fenomeen.“Ik ben nooit getrouwd geweest,” loog ik.“Er was maar één meisje met wie ik had willen trouwen, maar dat is er niet van gekomen.”“Heeft ze jou de bons gegeven voor een ander?” vroeg ze, maar ik schudde mijn hoofd.“Ze overleed,” zei ik.“Er waren…wat problemen.We waren allebei erg jong.Het was lang geleden.”“Wat erg,” zei Constance en ze wendde zich af, niet zeker of ik wel van haar een troostend woord wilde horen, maar ook twijfelend of zij er wel de juiste persoon voor was.“Hoe heette ze?”“Dominique,” zei ik zacht.“Maar het is niet belangrijk.Ik wil liever niet over haar praten.Zullen we—”“En verder was er niemand? Ben je sindsdien nooit meer verliefd geweest?”Ik begon te lachen.“O ja, er zijn natuurlijk anderen geweest,” zei ik.“Ik ben de tel kwijtgeraakt met hoeveel vrouwen ik iets gehad heb.En dan zijn er natuurlijk een paar vrouwen geweest voor wie ik heel speciale gevoelens heb gehad, gevoelens die niet onder zouden doen voor wat ik voor Dominique voelde.Jij, bijvoorbeeld.”Ze knikte en stak nog een sigaret op, wendde haar blik van me af terwijl ze de rook door haar neus uitblies.Ik keek haar aan, maar haar ogen weigerden de mijne te ontmoeten.“En jij?” vroeg ik ten slotte om de stilte te verbreken.“Wanneer hoor ik eens iets over jouw heerlijke verleden?”“Ik dacht dat een heer niet opgescheept wilde zitten met een vrouw met een verleden?” zei ze glimlachend.“Wordt dat immers niet alle jonge dames geleerd? Dat ze rein en puur moeten blijven voor hun man?”“Het past me helemaal niet daar iets over te zeggen,” gaf ik met een glimlach toe.“Je moest eens weten tot hoe ver mijn verleden teruggaat.”“Ik ben nooit echt met veel personen omgegaan,” zei ze aarzelend.“Na de dood van mijn ouders was ik de enige die voor Amelia kon zorgen en dat heb ik de laatste paar jaar dan ook gedaan.Ik kende hier een paar mensen en natuurlijk was er dit huis dat mijn ouders ons hebben nagelaten, dus we konden hier net zo goed blijven wonen.En toen ontmoette Amelia Charlie en sindsdien heb ik de rol van chaperonne gespeeld.Soms ben ik bang dat ik op mijn tweeëntwintigste mijn beste tijd heb gehad.Ik voel me net zo’n ongetrouwde tante uit een van die boeken die Amelia altijd leest.Je kent het wel, een jong meisje gaat naar Italië en daar wordt haar korset losge-knoopt door een Romeinse god en ondertussen staat haar keurig nette chaperonne een paar passen achter hen en gaat van foei-foei.”“Je bent helemaal geen ongetrouwde tante,” zei ik behoedzaam.“Je bent de meest—”“Toe, geen goedkope complimentjes,” zei ze snel, terwijl ze haar half opgerookte sigaret in de asbak uitdrukte.Ze stond op en liep naar het raam.“Met mijn gevoel van eigenwaarde is niets mis, dank je wel.”“Vind je het leuk in Califbrnië?” vroeg ik na een lange stilte.In mijn hoofd begon een plan te rijpen: ik wilde haar weghalen uit deze staat met zijn oersaaie mensen die me nu al begonnen te vervelen.Overal waar je keek zag je lieden die werden geobsedeerd door roem, door films, door een handvol grote namen en hoe je op een feestje bij hen in de buurt moest komen.“Wat is er hier niet leuk te vinden?” vroeg ze onverschillig.“Ik heb hier alles.Vrienden, een huis, jou…” gaf ze toe.“Als we samen nou eens op reis gingen,” zei ik.“We zouden een cruise kunnen maken.Naar het Caraïbisch gebied misschien.”“Wat heerlijk.Zou ik dan aan mogen trekken wat ik wil en helemaal geen make–up hoeven te dragen? Mogen lezen in plaats van kijken?”“Alles waar je zin in hebt,” zei ik lachend.“Wat denk je ervan? We zouden morgen kunnen vertrekken, weet je.Of over tien minuten.”Even keek ze alsof ze op het punt stond in te stemmen, maar toen betrok haar gezicht en zakten haar schouders, en ik wist dat het niet door zou gaan.Even later viel van haar hele lichaam het woord ‘teleurstelling’ af te lezen.“Het is Amelia,” zei ze.“Ik kan haar niet achterlaten.”“Ze is oud genoeg om op zichzelf te passen,” wierp ik tegen.“En per slot van rekening heeft ze Charlie.”“Dat zijn twee uitspraken die allebei zo onwaar zijn als wat, Mat-thieu,” zei ze koel.“En dat weet je best.”“Luister nou, Constance,” zei ik, terwijl ik opstond en haar bij de schouders pakte, “je kunt toch niet je hele leven op je zus blijven passen? Je zei daarnet zelf dat je bang was dat je beste jaren voorbij zouden kunnen zijn.Dat mag je niet laten gebeuren, Constance.Je was nota bene jonger dan Amelia toen je alleen achterbleef en voor haar moest zorgen!”“Ja, en kijk eens wat een troep ik ervan heb gemaakt! Bijna achttien en nu al het speeltje van een rijke filmster die twee keer zo oud is als zij en die haar van de ene minuut op de andere aan de kant zal zetten wanneer het in zijn kraam te pas komt.”“Dat weet je niet.”“Dat weet ik wel.”“Misschien houdt hij wel van haar [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne