Donderwolken.William.Boyd

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.‘Ik kan helaas maar vijf minu…’Philip Wang lag op zijn bed in een steeds groter wordende plas bloed.Hij leefde nog, was bij bewustzijn en gebaarde met een beweging van zijn hand dat Adam dichterbij moest komen.De kamer was één grote rotzooi, twee kleine archiefkasten waren omgekeerd en leeggehaald, laden van een nachtkastje omgekiept, een klerenkast met een paar halen leeg geveegd, kleren en hangertjes lagen op een ordeloze hoop.Wang wees naar zijn linkerkant.Adam had niet gezien dat het heft van een mes uit Wangs drijfnatte trui stak.‘Trek het eruit,’ zei Wang.Zijn gezicht vertoonde sporen van een aframmeling: zijn bril was verbogen maar niet gebroken, een straaltje bloed uit een neusgat, een dikke lip, een vuurrode plek op een jukbeen.‘Weet je het zeker?’ vroeg Adam.‘Alsjeblieft, nu…’Met bevende handen leek hij Adams rechterhand naar het heft van het mes te willen leiden.Adam pakte het losjes vast.‘Volgens mij is dit niet iets wat…’‘Eén snelle beweging,’ zei Wang en hij hoestte.Er liep wat bloed uit zijn mond langs zijn kin.‘Weet je het absoluut zeker?’ herhaalde Adam.‘Ik weet niet of het de juiste…’‘Nú!’Zonder verder na te denken greep Adam het mes stevig vast en trok het eruit.Het ging vlot, alsof hij het uit de schede trok.Het was een broodmes, viel hem op, terwijl een golf bloed met het mes naar buiten kwam, langs het lemmet omhoogschoot tot aan Adams knokkels, waar het warm en vochtig aanvoelde.‘Ik ga de politie bellen,’ zei Adam; hij legde het mes neer en veegde zonder erbij na te denken zijn vingers af aan de sprei.‘De map,’ zei Wang.Zijn vingers trilden en bewogen alsof ze een onzichtbaar toetsenbord beroerden.‘Die heb ik bij me.’‘Wat je ook doet, zorg dat je in geen geval…’ Op dat moment overleed Wang, met een korte zucht van uitputting, zo klonk het.Adam deed een stap naar achteren, geschrokken, verbijsterd, stootte tegen een stapel jasjes en broeken aan, en liep terug naar de zitkamer, op zoek naar een telefoon.Het toestel stond keurig op een console bij de deur, en terwijl hij de hoorn wilde pakken, zag hij dat er nog steeds bloed van een van zijn vingers droop.Er vielen druppels op de telefoon.‘Shit…’ zei hij, en hij besefte dat het zijn eerste uitgesproken uiting van schrik was.Wat was hier godverdomme aan de hand…?Toen hoorde hij dat het raam in Wangs slaapkamer openging en er iemand zwaar naar binnen stapte.De paniek die hij voelde was op slag verdwenen.Althans hij dacht dat het een raam was –misschien in de badkamer – maar hij had duidelijk het geluid gehoord van een raam dat werd opengedraaid, zo’n koperen grendel waarmee de in massa geproduceerde en van vele ruiten voorziene stalen ramen waren uitgerust, waaraan het Anne Boleyn House zijn bedompte, ziekenhuisachtige atmosfeer dankte.Adam greep zijn diplomatenkoffer en de map van Wang, verliet razendsnel de flat en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.Hij keek in de richting van de liften en besloot die niet te nemen, ging de hoek om en liep met stevige pas maar niet overdreven snel naar het groene bordje uitgang en de brandtrap.Hij liep de schaars verlichte stenen trap af zonder iemand tegen te komen en kwam uit in een zijstraat achter het Anne Boleyn House, naast vier reusachtige vuilcontainers op stevige rubberen wielen.Er hing een sterke lucht van rottend voedsel, waardoor Adam moest kokhalzen en spugen terwijl hij neerhurkte en de map van Wang in zijn diplomatenkoffer stopte.Hij keek op en zag twee jonge koks in hun witte buis en blauwgeruite broek, die een paar meter verderop in een deuropening een sigaret opstaken.‘Wat een stank, niet?’ zei een van hen grijnzend.Adam stak zijn duimen naar hen op en verdween, in wat volgens hem een ontspannen tempo was, in de tegenovergestelde richting.Hij dwaalde een poosje doelloos door de straten van Chelsea.Hij probeerde helder te denken, probeerde te doorgronden wat hij zojuist had gezien en wat er precies was gebeurd.Het was een puinhoop in zijn hoofd, een afschuwelijk, gebroken mozaïek aan recente beelden – Wangs bont en blauw geslagen gezicht, het heft van het broodmes, zijn krampachtige, wijzende gebaren – maar het was ook weer niet zó’n puinhoop in zijn hoofd dat hij niet besefte wat hij zojuist had gedaan en wat de gevolgen waren van zijn on-willekeurige, natuurlijke reacties.Hij realiseerde zich nu dat hij nóóit Wangs instructies had moeten opvolgen.Hij had nooit dat mes uit zijn lichaam moeten trekken; hij had gewoon de telefoon moeten pakken en het alarmnummer bellen.Nu had hij sporen van Wangs bloed op zijn handen en onder zijn nagels, en wat nog erger was, zijn vingerafdrukken stonden op het mes.Maar wat had je anders moeten doen onder die omstandigheden, riep een woedende, gefrustreerde stem in hem.Je had geen andere keus: het was het laatste verzoek van een stervende man in doodsnood.Wang had min of meer zijn hand om het heft van het mes geplooid, hem gesmeekt het eruit te trekken, hem gesmeekt…Hij bleef even stilstaan en dwong zichzelf te kalmeren.Het zweet gutste van zijn gezicht en hij hijgde zwaar, alsof hij zojuist de vijf-tienhonderd meter had gerend.Hij ademde luidruchtig uit, rustig aan, rustig aan [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne