Donna.Tartt.kleine.vriend.De id

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.De verhalen hadden een licht verwijtende teneur, die Allison nooit goed kon thuisbrengen.Allison was meestal alleen.Ze draaide platen.Ze maakte collages van foto's die ze uit tijdschriften knipte, en kliederige kaarsen met gesmolten waskrijtjes.Ze tekende balletdanseresjes, paarden en muizenjongen in de kantlijn van haar meetkundeschrift.Tussen de middag zat ze bij een groepje vrij populaire meisjes aan tafel, al zag ze die buiten schooltijd zelden.Oppervlakkig gezien hoorde ze daarbij: ze droeg leuke kleren, had een gave huid, woonde in een groot huis in een nette straat, en ze mocht dan niet schrander of levendig zijn, ze had ook niets wat je tegen haar innam.'Je zou toch zó populair kunnen zijn als je wilde,' zei Edie, die een expert was op het gebied van sociaal verkeer, al was het op middelbare schoolniveau.'Het populairste meisje van je klas, als je maar wilde.'Maar Allison had er geen zin in.Ze wilde niet dat kinderen naar tegen haar deden of haar uitlachten, en als niemand haar maar lastigviel vond ze het allang best.En op Edie na viel eigenlijk niemand haar lastig.Ze sliep veel.Ze liep alleen naar school.Als ze onderweg een hond tegenkwam bleef ze staan om ermee te spelen, 's Nachts droomde ze van een gele lucht waar iets wits tegen opbolde, iets als een laken, en dan was ze hevig van streek, maar zodra ze wakker werd wist ze er niets meer van.Ze zat vaak bij haar oudtantes, in de weekends en na school.Ze stak draden in naalden voor ze, las hun voor als hun ogen moe werden, klom op trapjes om dingen van hoge stoffige planken te pakken, luisterde naar hun verhalen over gestorven schoolvriendinnen en pianorecitals van zestig jaar geleden.Soms maakte ze na school zoetigheid voor ze - karamel, noga, meringues - die ze mee konden nemen naar de bazaar van hun kerk.Ze werkte op gekoeld marmer, met een thermometer, nauwgezet als een chemicus, volgde het recept op de voet, streek de ingrediënten met een botermesje glad in het maatbekertje.De tantes - zelf ook net meisjes, rouge op de wangen, krullen in het haar, een en al pret - trippelden af en aan en heen en weer, opgetogen over de bedrijvigheid in de keuken, elkaar aansprekend met koosnaampjes van vroeger.Wat een keukenprinsesje, tjilpten de tantes.Wat ben je toch beeldig.Wat ben je ook een schat, dat je ons komt opzoeken.Zo'n braaf meisje.Zo beeldig.Zo lief.-Harriet, de jongste, was beeldig noch lief.Harriet was pienter.Al vanaf het moment dat ze kon praten was Harriet een lichtelijk ontregelend element in huize Cleve.Ze was een wildebras op het schoolplein, onbeleefd tegen bezoek, maakte ruzie met Edie, leende boeken over Djingiz Chan uit de bibliotheek en bezorgde haar moeder een punthoofd.Ze was twaalf en zat in de eerste klas van de junior high school.Ze haalde weliswaar altijd hoge cijfers, maar haar onderwijzers wisten nooit hoe ze met haar moesten omgaan.Soms belden ze haar moeder op, of Edie - dat was degene bij wie je moest zijn, zoals iedereen wist die de Cleves ook maar een beetje kende; zij was zowel generaal als gebiedster, de persoon met het meeste gezag in de familie en waarschijnlijk de enige die wel zou optreden.Maar Edie wist zelf ook niet goed hoe ze Harriet moest aanpakken.Harriet was niet echt ongehoorzaam of onhandelbaar, maar ze was arrogant en slaagde er op de een of andere manier in vrijwel elke volwassene met wie ze in aanraking kwam tegen de haren in te strijken.Harriet had niets van de dromerige breekbaarheid van haar zusje.Ze was stevig gebouwd, als een kleine das, had een rond gezicht, een spitse neus, kort zwart haar in een pagekopje, een dun, gedecideerd mondje.Ze had een kordate manier van praten, een scherpe, hoge stem en een eigenaardig afgebeten dictie voor een kind uit Mississippi, waardoor onbekenden vaak vroegen waar ze dat yankee-accent in vredesnaam vandaan had.Haar ogen waren licht en doordringend en leken wel wat op die van Edie.De gelijkenis tussen haar grootmoeder en haar was treffend en bleef ook niet onopgemerkt, maar van de pittige, felogige schoonheid van de grootmoeder was bij het kleinkind alleen de felheid over, die iets verontrustends had.Chester, de tuinman, vergeleek hen voor zichzelf met havik en haviksjong.Zowel voor Chester als voor Ida Rhew was Harriet een bron van ergernis en vermaak.Al vanaf het moment dat ze nog maar net kon praten, liep ze achter hen aan terwijl zij aan het werk waren, met bij elke stap een vraag.Hoeveel verdiende Ida? Kende Chester het onzevader? Wilde hij het voor haar opzeggen? Wat hen ook amuseerde was de onrust die ze tussen de doorgaans vreedzame Cleves stookte.Meer dan eens had ze nog net niet onherstelbare breuken veroorzaakt: door tegen Adelaide te zeggen dat Edie en Tat de kussenslopen die zij voor hen had geborduurd geen van beiden zelf hielden, maar ze mooi inpakten en aan anderen gaven; door Libby te vertellen dat haar zoetzuur niet te eten was - en dus in de verste verte niet het lievelingskostje waar zij het voor aanzag - en dat het bij buren en familie alleen in trek was omdat het zo merkwaardig goed werkte als onkruidverdelger.'Weet je die kale plek in de tuin?' vroeg Harriet.'Bij de achterveranda? Daar heeft Tatty zes jaar geleden zoetzuur van jou weggegooid, en sinds die tijd groeit er niets meer.' Het leek Harriet een goed idee om het zoetzuur in potten te doen en als onkruidverdelger te verkopen.Dan werd Libby miljonair.Het duurde een dag of vier voordat tante Libby daarover was uitgehuild [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne