Pokrewne

Start
C E Martin [Stone Soldiers 02 Brothers in Stone (epub)
Con los muertos no se juega Andreu Martin y Jaume Ribera id
Asa Larsson [Rebecka Martinss Until Thy Wrath Be Past (epub)
Balogh Mary Szkola Ms. Martin Mezczyzna doskonaly
Cole Martina Maura Ryan 002 Rozgrywka Maury
Baudrexel, Martin Kochen mit den Kuechenchefs
Compart, Martin Gill 02 Die Lucifer Connection
Cruz Smith, Martin Die goldene Meile
Duch Stalina Martin Cruz Smith
C E Martin [Stone Soldiers 03 Blood

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bjornstjerne Martinius BjornsonDZIEWCZĘ ZE SŁONECZNEGO WZGÓRZA1Pośród wielkich dolin Norwegii znajduje się niekiedy odosobnione duże wzniesienie, które słońce oświetla przez cały dzień, od wschodu aż do zachodu.Mieszkańcy siedzib leżących bliżej stoków górskich, niezalewanych tak hojnie potokami słońca, zowią takie wzniesienia Solbakken - czyli słonecznymi wzgórzami.Ta, o której opowiedzieć tu zamierzam, mieszkała właśnie na takim wzgórzu w zagrodzie nazwanej Solbakken.Śnieg w jesieni spadał tam najpóźniej, zaś z wiosną topniał najwcześniej.Właściciele zagrody byli wyznawcami sekty religijnej Haugego i zwano ich „badaczami Pisma świętego”, jak zresztą wszystkich sekciarzy, którzy gorliwiej od innych rozczytywali się w Biblii.Gospodarz nosił imię Guttorm, jego zaś żona - Karen.Pierworodny syn umarł im zaraz po urodzeniu i odtąd przez trzy lata noga ich nie postała w tej stronie kościoła, w której stała chrzcielnica.Po tym czasie przyszła na świat córeczka.Na pamiątkę pierworodnego syna chcieli jej nadać imię podobne.Ponieważ on był ochrzczony jako Sywert - więc ona otrzymała na chrzcie imię Synnów.Nie mogli oboje wymyślić nic bardziej podobnego.Ale matka zwała córkę - Synnowe, gdyż przemawiała tak do niej, kiedy była maleńka.Twierdziła, że łatwiej mówić: - Moja Synnowe, niż - Moja Synnów.Ostatecznie, gdy dziecko podrosło, wszyscy za matką zwali ją Synndwe.Panowało ogólne przekonanie, że jak daleko sięgnąć mogą pamięcią najstarsi, nie było w okolicy piękniejszego dziewczęcia od Synnówe ze Słonecznego Wzgórza.Była jeszcze maleńka, a już brali ją rodzice ze sobą do kościoła w każdą niedzielę, gdy tylko proboszcz miewał kazanie.Zrazu, co prawda, nie rozumiała nic z tego, co mówił, myśląc jedynie, że proboszcz pomstuje na znanego obwiesia, Benta, siedzącego pod samą kazalnicą.Ojciec jednak nie zaniechał zabierania małej do kościoła, chcąc, - by się, jak mówił, „przyzwyczajała ”; matka zaś nie sprzeciwiała się temu - gdyż „Bóg wie, co się jej w domu może przytrafić.” Ile razy nie chciało się u nich chować jagnię, koza czy prosię, ile razy zachorzała krowa - zawsze tę sztukę darowano małej na własność i matka twierdziła stanowczo, że od tego dnia wszystko zmieniało się na lepsze.Ojciec nie dawał temu wiary, ale było mu wszystko jedno, czyje było bydlątko, byle tylko nie chorowało.W drugim końcu doliny, u samego podnóża wysokiej skały, leżała zagroda zwana Granlien - czyli „Zbocze Świerkowe” - nazwana tak od sporego lasu świerkowego, który ją otaczał.Był to jedyny tego rodzaju las w okolicy.Pradziad obecnych właścicieli był swego czasu wojakiem i przez jakiś okres przebywał w Holsztynie zagrożonym przez Rosjan.Z tej wyprawy przyniósł sobie w tornistrze różnego rodzaju nasiona zagraniczne i posiał je w pobliżu swej posiadłości.Z biegiem czasu jednak wszystkie rośliny zmarniały z wyjątkiem świerków, które wyrosły z ziarna szyszek zebranych przypadkowo.Z tych świerków, które się dobrze zakorzeniły, powstał las ocieniający teraz budynki zagrody ze wszystkich stron.W rodzinie panował od niepamiętnych czasów zwyczaj, że najstarsi synowie zwali się na przemian - Torbjórn i Samund.Wspomniany wojak na pamiątkę dziada otrzymał na chrzcie imię Torbjórn, zaś najstarszemu swemu synowi dał na imię Samund - jak się zwał ojciec.Taka już była tradycja.Podobno - jak głosiła legenda - w Granlien szczęście sprzyjało tylko, co drugiemu właścicielowi i właśnie nie temu, który nosił imię Torbjórn.Ostatni właściciel, Samund, z chwilą narodzin syna zastanawiał się głęboko, co uczynić.Ale po długim dumaniu przyszedł do przekonania, że niepodobna zrywać z tradycją rodzinną, i dał mu imię Torbjorn.Potem jednak zaczął ponownie dumać, czy nie można by wychować chłopca w ten sposób, by go uchronić od niepowodzeń, które mu niosły tradycja i ludzka gadanina.Nie był pewny, czy mu się to uda, ale zauważywszy w chłopcu skłonność do krnąbrności, powiedział matce: „To muszę zeń wykorzenić!” Brał tedy od czasu do czasu do ręki rózgę i zmuszał trzyletniego malca do układania porozrzucanych ze złości polan drewna, podnoszenia kubka, który cisnął o ziemię, lub głaskania kota, którego wytargał za ogon.Matka spostrzegłszy, iż mąż wpada w taki nastrój, wychodziła zazwyczaj z domu.Dziwiło to Samunda, że w miarę jak chłopcu przybywało lat, coraz więcej miał w nim wad do wykorzenienia, mimo iż postępował z nim coraz to surowiej.Zawczasu zasadził go do abecadła, a także zabierał go ze sobą w pole, by go nie tracić z oczu.Matka zajęta gospodarstwem i drobnymi dziećmi poprzestawała na gładzeniu syna po policzkach i udzielaniu zbawiennych rad co rano przy ubieraniu.Poza tym wstawiała się za nim do ojca, ile razy w niedzielę i święto siedzieli oboje w domu na poufnej pogawędce [ Pobierz całość w formacie PDF ]