cora albionu 4

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Anton CzechowCóra Albionutłum.A.W.Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.Córa AlbionuPrzed dwór obywatela ziemskiego Griabowa zajechał piękny powóz na gumowych kołach o aksamitnym siedzeniu i z tłustym stangretem.Z powozu wysiadł powiatowy marszałek szlachty Fiodor Ilicz Otcow.W przedpokoju przywitał go zaspany lokaj.— Państwo w domu? — spytał marszałek.— Nie ma.Pani z dziećmi pojechała z wizytą, a pan z mamzelą guwernantką łowi ryby od samego rana.Otcow postał chwilę i poszedł nad rzekę szukać Griabowa.Znalazł go o dwie wiorsty od domu.Spojrzawszy w dół ze stromego brzegu rzeki i ujrzawszy Griabowa, Otcow parsknął śmiechem.Griabow, wysoki gruby mężczyzna, siedział na piasku, podgiąwszy nogi po turecku i łowił ryby.Kapelusz zesunął mu się na tył głowy, krawat wykrzywił.Obok niego stała cienka Angielka, z wyłupiastymi, jak u raka, oczyma i wielkim ptasim nosem, podobnym bardziej do haczyka, niż do nosa.Ubrana była w białą muślinową suknię, przez którą wyraźnie przeświecały jej chude, żółte ramiona.Ze złotego paska zwisał złoty zegarek.Łowiła również ryby.Otaczała ich zupełna cisza.Byli nieruchomi, jak rzeka, na której unosiły się pływaki ich wędek.— Nie miała baba kłopotu! — zaśmiał się Otcow.— Witaj, Iwanie Kuzmiczu!— A, to ty! — wyrzekł Griabow, nie odrywając oczu od wody.— Przyjechałeś?— Jak widzisz.A ty wciąż zajmujesz się jeszcze tym bzdurstwem? Nie odzwyczaiłeś się?— Jakiego diabła.Cały dzień łowię od samego rana.Źle się jakoś łowi.Nic nie złowiłem ani ja, ani ta małpa zielona.Siedzimy, siedzimy — i żeby to choć jakieś licho.Choć gwałtu krzycz!— Pluń lepiej.Pójdziemy pić wódkę.— Poczekaj.Może przecież coś złowimy.Koło wieczora ryba lepiej bierze.Siedzę tu, bracie, od samego rana.Takie nudy, że opowiedzieć trudno.Licho mnie skusiło, przyzwyczajać się do łowienia.Wiem, że to niedorzeczność, ale siedzę! Siedzę, jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz, i patrzę na wodę, jak idiota.Należałoby pojechać na sianokosy, a ja łowię ryby.Wczoraj w Chaponiewie sam biskup nabożeństwo odprawiał, a ja ryby łowiłem z tą ropuchą, z tą diablicą.— Ale.czyś ty zwariował? — spytał Otcow, skonfudowany, zerkając na Angielkę.— Wymyślasz przy damie.i to na nią.— A niech ją diabli! Wszystko jedno, ani słówka nie rozumie po rosyjsku.Czy ją chwalić, czy ganić — jej wszystko jedno.Spojrzyj tylko na nos! Od samego widoku tego nosa można zemdleć! Siedzimy po całych dniach razem, ale żeby wyrzekła choć jedno słóweczko! Stoi, jak strach na wróble, i gały na wodę wytrzeszcza.Angielka ziewnęła, zmieniła robaka i zarzuciła wędkę.— Nie mogę wyjść ze zdumienia — ciągnął dalej Griabow — mieszka oślica dziesięć lat w Rosji i żeby choć jedno słowo po rosyjsku! Jakiś nasz arystokracik pojedzie do nich i prędko nauczy się paplać po tamecznemu, a oni.diabli ich wiedzą! Spojrzyj na nos! Na nos spojrzyj!— Przestań.niezręcznie.Czemu napadasz na kobietę?— To nie jest kobieta, to dziewica.O kawalerach, prawdopodobnie, marzy, kukła diabelska.I pachnie od niej jakąś zgnilizną.Znienawidziłem ją, bracie.Nie mogę na nią patrzeć obojętnie, kiedy spojrzy na mnie swoimi ślepiami, to się wzdrygam cały, jakbym się łokciem o kant uderzył.Także lubi łowić ryby! Spojrzyj, łowi i celebruje.Z pogardą na wszystko patrzy.Stoi, bestia, i ma świadomość, że jest człowiekiem, a więc władcą natury.A wiesz, jak się nazywa? Uilka Czarlzowna Tfajs! Tfu!.wymówić nie można.Angielka, usłyszawszy swoje nazwisko, spokojnie zwróciła nos w stronę Griabowa i zmierzyła go wzgardliwym spojrzeniem.Z Griabowa przeniosła wzrok na Otcowa i również oblała go swą wzgardą.A wszystko w milczeniu, poważnie, z flegmą.— Widziałeś? — spytał, śmiejąc się, Griabow.— Ot, macie! powiada.Ach, ty koczkodanie! Tylko ze względu na dzieci trzymam tego trytona.Gdyby nie dzieci, to bym nie dopuścił jej o dziesięć wiorst do swego majątku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne