Badania nad efektywnoscia psych Artykuly

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Inne wskazniki funkcjonowania psychologicznego, jak umiejetnosci interpersonalne, lek, zlosc i objawy zespolu stresu pourazowego nie zmienily sie znaczaco po leczeniu.Nie zanotowano natomiast zadnych pozytywnych zmian w grupie porownawczej osob oczekujacych na leczenie.Agosti i Ocepek-Welikson porownali rezultaty leczenia chronicznej depresji o wczesnym poczatku przy pomocy trzech roznych metod: terapii behawioralno - poznawczej, psychoterapii interpersonalnej oraz stosowania imipraminy.Czwarta grupa pacjentow otrzymywala placebo.Program badawczy obejmowal 65 pacjentow leczonych ambulatoryjnie.Rezultaty terapii behawioralno - poznawczej, psychoterapii interpersonalnej i leczenia imipramina nie roznily sie od stosowania placebo.Nie znaleziono takze zwiazku miedzy czasem trwania glebokiej depresji a odpowiedzia na specyficzne leczenie.Autorzy uwazaja, ze potrzebne sa dalsze badania, czy psychoterapia polaczona z leczeniem farmakologicznym przynosi poprawe spolecznego funkcjonowania i jakosci zycia pacjentow z chroniczna depresja.Podobnie Liou i Her badali skutecznosc roznych metod leczenia grupy 62 hospitalizowanych pacjentow z silnymi zaburzeniami depresyjnymi.Pacjenci uczestniczyli w osmiu sesjach grupowej psychoterapii: behawioralnej, poznawczej albo wspierajacej.W tym samym czasie 16 pacjentow z badanej grupy zostalo przydzielonych do grupy kontrolnej, ktora nie brala udzialu w psychoterapii, natomiast otrzymywala trojcykliczne antydepresanty (aminotryptyline, imipramine lub doksepine).Po czterech tygodniach trzy grupy objete leczeniem psychologicznym przejawialy znaczaca poprawe w porownaniu do grupy kontrolnej.W sumie 58% proby objetej psychoterapia osiagnelo remisje na zakonczenie leczenia, zas dalsze 28% znaczaca poprawe.Reszta nadal spelniala kryteria silnych zaburzen depresyjnych.Nie stwierdzono zadnych znaczacych roznic miedzy poszczegolnymi podejsciami terapeutycznymi jesli chodzi o uzyskane rezultaty.Autorzy stwierdzaja, ze w przypadku stacjonarnego leczenia pacjentow depresyjnych efekty psychoterapii wypadaja korzystniej w porownaniu do grupy kontrolnej, wskazujac na efektywnosc stacjonarnej psychoterapii depresjiOpdyke i wspolpracownicy probowali opisac utrzymujace sie symptomy depresji u pacjentow w podeszlym wieku podczas kontynuacji terapii laczacej przyjmowanie nortryptyliny i udzial w psychoterapii interpersonalnej, a nastepnie ustalic, ktore symptomy sa najbardziej uporczywe i zbadac korelacje miedzy nimi.Interesowaly ich tez rozne reakcje pacjentow na kombinowane leczenie.Przeprowadzili badania obejmujace grupe 105 pacjentow w podeszlym wieku z diagnoza depresji, powtarzajac pomiary Skala Depresji Hamiltona i Skala Globalnej Oceny dwa razy miesiecznie w ciagu czterech miesiecy oraz stosujac analize regresji.Obie skale wskazywaly na skromna, ale statystycznie istotna poprawe.Zmiennosc wynikow w skali Hamiltona byla najbardziej oczywista w zakresie symptomow obnizonego nastroju, apatii, leku, poczucia winy, bezsennosci, obnizonego popedu plciowego.W zakresie innych objawow: hipochondrii, braku apetytu, utraty na wadze, mysli samobojczych, braku wgladu rowniec przejawiala siz wyraznie i zdecydowanie.Analiza wzoru odpowiedzi wykazala, ce ź pacjentow doswiadczyla jednego lub wizcej krotkiego zaostrzenia.Wiekszosc pacjentow osiagnela przecietny poziom nasilenia objawow, porownywalny do zdrowej grupy osob w podeszlym wieku.Zdaniem autorow, uzyskane rezultaty umacniaja optymistyczne zapatrywania na dlugotrwala depresje, podkreslajac, ze pelna remisja w takich przypadkach jest celem mozliwym do osiagniecia.Badano takze efektywnosc psychoterapii wobec pacjentow z zaburzeniami somatycznymi.Podzielono losowo 70 pacjentow z takimi zaburzeniami na grupe eksperymentalna i kontrolna.Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej wszystkich pacjentow otrzymali list konsultacyjny z zaleceniami leczenia odpowiednimi wobec zaburzen somatycznych.Pacjenci z grupy eksperymentalnej zostali zaproszeni do uczestnictwa w osmiu sesjach grupowej psychoterapii, oprocz konsultacji zapewnianych przez ich lekarzy; 45% z nich bralo udzial w jednej lub wiecej takich sesji.Pacjenci z grupy eksperymentalnej relacjonowali znaczaca poprawe zdrowia fizycznego oraz psychicznego po terapii i rok pozniej.W im wiekszej liczbie sesji grupowej psychoterapii pacjenci uczestniczyli, tym wieksza byla poprawa w zakresie zdrowia ogolnego i psychicznego.Terapia grupowa i konsultacje pozwolily takze zaoszczedzic 52% kosztow opieki zdrowotnej, wskazujac tym samym, zdaniem autorow, ze poprawa wynikow leczenia bez eskalacji kosztow opieki jest mozliwa ekonomicznie w tej licznej grupie pacjentow.Studia przypadkow wskazywaly, ze leczenie psychologiczne moze miec korzystny wplyw w przebiegu luszczycy.Zachariae i wspolpracownicy postanowili zbadac te hipoteze w warunkach eksperymentalnych.Piecdziesieciu jeden pacjentow z luszczyca zostalo losowo przydzielonych do grupy objetej leczeniem, badz do grupy kontrolnej.Pacjenci z grupy objetej leczeniem uczestniczyli w siedmiu sesjach indywidualnej psychoterapii w ciagu 12 tygodni.Techniki interwencyjne wlaczaly radzenie sobie ze stresem, fantazje kierowane i relaksacje.Zmiany byly mierzone za pomoca trzech wskaznikow: wskaznika surowosci powierzchni luszczycy ( Pasoriasis Area Severity Index - PASI), calkowitego wyniku oznak ( Total Sign Score - TSS) oraz wykorzystujacego zjawisko Dopplera laserowego pomiaru przeplywu krwi w skorze ( Laser Doppler Skin Blood Flow - LDBF).Pomiary przeprowadzono w chwili rozpoczynania leczenia oraz jeszcze trzykrotnie: w czwartym i osmym tygodniu leczenia i po zakonczeniu leczenia (w 12 tygodniu).Drobne, ale istotne zmiany wykryto za pomoca wskaznikow TSS i LDBF w grupie objetej leczeniem, zas nie wykryto ich w grupie kontrolnej.Gdy analizy zostaly przeprowadzone dla obu grup oddzielnie, okazalo sie, ze grupa bioraca udzial w psychoterapii wykazywala istotna redukcje objawow na kazdym z trzech pomiarow przebiegu luszczycy.Zdaniem autorow, uzyskane przez nich wyniki badan sugeruja, ze psychoterapia moze wywierac korzystny wplyw w przebiegu luszczycy.Van Dulmen, Fennis i Bleijenberg badali efektywnosc grupowej terapii behawioralno - poznawczej u osob z zespolem jelita drazliwego.Porownywali po zakonczeniu terapii stan grupy objetej programem leczenia ze stanem grupy porownawczej zlozonej z osob oczekujacych na leczenie, a takze sprawdzil efekty terapii po uplywie dluzszego okresu czasu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne