Diamantjagers.Wilbut.Smith

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ook Michael Shapiro's andere beloften kwamen uit; hij leerde veel over diamanten en hoe ze moesten worden gewonnen.Toen het tijd werd naar de universiteit te gaan, was het niet meer dan vanzelfsprekend dat hij als studierichting geologie koos.Al die jaren werd hij uit de familie Van der Bijl geweerd.Hij zag niemand van hen, de ouwe niet Tracey niet en zelfs Benedict niet.Toen, op een lange, veelbewogen namiddag, zag hij hen alle drie.Het was zijn laatste jaar op de universiteit en het stond al vast dat hij zijn graad had behaald.Bij alle examens sinds zijn eerste jaar had hij de beste resultaten geboekt en was uitgeroepen tot de beste student van de universiteit van Stellenbosch, maar nu lag er nog een onderscheiding vlak onder zijn bereik.Over tien dagen zou de nationale keuzecommissie het rugbyteam samenstellen dat moest uitkomen tegen de All Blacks uit Nieuw-Zeeland, die een rondreis maakten.Johnny was van zijn plaats als vleugelspelernet zo zeker als van zijn graad in de geologie.De sportjournalisten hadden Johnny de bijnaam ,Jag Hond' gegeven, naar dat verscheurende roofdier uit de Afrikaanse wildernis, de jagende hond van de Kaap.Het is een dier met een ongelooflijk uithoudingsvermogen en grote vasthoudendheid, dat zijn prooi al rennend verscheurt.Die bijnaam had Johnny gehouden; hij was de lieveling van het grote publiek.Op de lijst van het team van de universiteit van Kaapstad stond ook een heel populaire speler, die evenzeer verzekerd scheen van een plaats in de nationale ploeg in de wedstrijd tegen de All Blacks.In zijn positie als achterhoedespeler beheerste Benedict van der Bijl het veld met de soepelheid en het talent van een jonge god.Hij was groot van stuk, had brede schouders en lange, sterke benen; een knappe vent met een donker, somber uiterlijk.Johnny voerde het bezoekende team aan toen ze de zachte, groen- fluwelen grasmat opkwamen.Terwijl hij daar zo op een sukkeldrafje liep en zijn rug en schouders boog en strekte, keek hij op naar de volle tribunes om er zich van te verzekeren dat de hogepriesters van het rugbyspel er allemaal waren.Hij zag doctor Dannie Craven en de andere leden van de keuzecommissie op hun ereplaatsen onder de perscabine zitten.De eerste-minister zat voor Craven, half omgedraaid op zijn zitplaats, om een paar woorden met hem te wisselen.De ontmoeting tussen de twee universiteiten was een van de hoogtepunten van het rugbyseizoen en de supporters reisden duizenden kilometers om erbij aanwezig te kunnen zijn.De eerste-minister glimlachte en knikte, en boog zich toen voorover om de grote gestalte met het witte haar, die in de rij voor hem zat, op de schouder te tikken.Johnny voelde een vreemde tinteling door zijn ruggegraat opstijgen toen het witte hoofd omhoog ging en hem recht aankeek.Het was vóór het eerst dat hij de ouwe terugzag, zeven jaar na die afschuwelijke avond.Johnny stak zijn hand op ten groet, en de ouwe staarde secondenlang naar hem voor hij zich omdraaide om met de eerste-minister te spreken.Toen kwamen de majorettes in het gelid het veld op.Ze droegen witte laarzen en waren gekleed in de kleuren van de universiteit van Kaapstad, met korte, dansende rokjes aan en grote hoeden op.Mooie, jonge meisjes, die met een kleur van opwinding en inspanning over het veld stapten en exerceerden.Het bloed steeg Johnny naar het hoofd en suisde in zijn oren, samen met het geloei van de menigte, want Tracey van der Bijl liep vooraan in het eerste gelid.Hij herkende haar onmiddellijk, ondanks het feit dat er jaren waren verlopen, waarin zij was opgegroeid tot een jonge vrouw.Haar benen en armen waren gebruind door de zon en haar glanzende, donkere haar hing op haar schouders.Ze steigerde, trappelde en stampte en schreeuwde de traditionele aanmoedigingskreten; haar stevige, jonge achterste trilde mee in onschuldige overgave, terwijl de schreeuwende, deinende mensenmassa zichzelf opzweepte tot een hysterische razernij.Johnny keek naar Tracey, terwijl hij doodstil te midden van het donderende lawaai stond.Ze was de mooiste vrouw die hij ooit had gezien.Toen was de show voorbij.De majorettes marcheerden het stadion weer uit en de thuisploeg kwam het veld opdraven.De aanwezigheid van de ouwe en van Tracey verhevigde het gevoel van haat waarmee Johnny naar de grote, in het wit geklede gestalte keek die zich terugtrok om de leiding op zich te nemen in het doelgebied van Kaapstad.Benedict van der Bijl nam zijn positie in en draaide zich om.Hij pakte een kam uit zijn sok, die tot de kuit reikte, en haalde die door zijn donkere haar.De menigte loeide en floot; het aanstellerige gebaartje viel zeer in de smaak.Benedict stak de kam weer in zijn sok en nam een stoere houding aan, met één hand in de zij en zijn kin arrogant vooruit.Vervolgens nam hij de tegenpartij in ogenschouw.Plotseling ving hij Johnny's woedende blik op.Hij liet zijn houding varen, sloeg zijn ogen neer en schuifelde met zijn voeten.Er werd gefloten en het spel begon.De mensenmassa kreeg waar ze op hoopte, een wedstrijd die men zich nog lang en met genoegen zou herinneren.Telkens opnieuw een hevig pantseroffensief van de voorhoede, èen diep doorstoten van de achterhoede, terwijl de ovale bal van hand tot hand schoot, tot de man aan de bal in een keiharde aanval tegen de grond ging.Hard, snel, gaaf spel, dat zich van de ene kant van het veld naar de andere verplaatste.Wel honderd maal kwam de mensenmenigte als één man overeind, ogen en mond wijd opengesperd in een schreeuw van ondraaglijke spanning, om dan weer grommend achterover te zakken als de bal door een wanhopige verdediging vlak bij de doellijn werd tegengehouden [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne