Pokrewne

Start
Bjornson Bjornstjerne Martinius Dziewcze ze slonecznego wzgorza
C E Martin [Stone Soldiers 02 Brothers in Stone (epub)
Con los muertos no se juega Andreu Martin y Jaume Ribera id
Asa Larsson [Rebecka Martinss Until Thy Wrath Be Past (epub)
Balogh Mary Szkola Ms. Martin Mezczyzna doskonaly
Cole Martina Maura Ryan 002 Rozgrywka Maury
[heft] Perry Rhodan Neo 006 D Borsch, Frank
Baudrexel, Martin Kochen mit den Kuechenchefs
Compart, Martin Gill 02 Die Lucifer Connection
Balcaen, Bianca Dreamtime Sag Seelen aus Eis

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.'Lullen,' dacht hij, 'al zijn ze de bazen van de Maffia!''Ik hoor' dacht Manchi terwijl hij z'n blik weer op het Prinsessen- dorp richtte, met in gedachten ineens de zee, die veel verderop achter de huizen lag, 'aan de baai thuis; met mijn vrouw en kinderen in een weekendhuis zoals alle fatsoenlijke mensen op dit eiland!'De gedachte stemde hem opgewekt en hij bleef even weer volop genieten van de rijke geur van zijn natte planten.En toch.Hij liet de gedachte opnieuw mistroostig varen.Hij gaf niet om de zee! Hij had nooit zwemmen geleerd.De keren dat hij zich aan zee bevond kreeg hij daardoor altijd het gevoel, dat al dit water bij elkaar maar één doel had: een mens te doen verdrinken! Wat dan? Wat zou hij zondagmiddag moeten doen als hij geen domino meer speelde? Zodra ze hier waren komen wonen was het spel daar bij Boeboe begonnen - het was zijn initiatief notabene - en de keren dat ze hadden moeten overslaan omdat Chamon Nicolas er niet was en ze geen invaller hadden, had hij zich zó verveeld.Wat dan? Er was de mogelijkheid natuurlijk om op een ander spel over te schakelen.Bridgen bijvoorbeeld of canasta; spelen waar de mensen van het parket het voortdurend over hadden.Over groot slem hadden ze het, klein slem en italiaanse openingen.Maar de mogelijkheid een ander spel te leren wees hij toch af.Hij vond zichzelf daarvoor te oud.Hij dacht daarbij bovendien toch met iets van plezier aan hun dominospel van de vorige week.Toen hadden hij en Boeboe Fiel namelijk met een verschil van één schoen gewonnen: vijf-vier.Jammer dat ze tóen de damesschoenen niet hadden! Neen, hij zou geen ander spel kunnen leren zoals domino, dat hij als kind al speelde.Hij kon dubbele stenen op mijlen afstand ruiken.Zoals de vorige week.Hij had zeker drie van Janchi Pau naar de andere wereld geholpen.Hijglimlachte ondanks zichzelf temidden van zijn bloemen.Al had hij nooit in een club gespeeld, hij had toch enkele trofeeën behaald in zijn leven.Die bekers en medailles op het wandmeubel daarbinnen.Neen, als hij nu op een ander spel overging, zou hij waarschijnlijk eerst een hele tijd lang achter elkaar moeten verliezen vóór hij het spel leerde.En daar had hij geen zin in.Helemaal niet!'Te veel,' herhaalde hij voor zichzelf weer.'Te veel.' Hij was nu werkelijk mistroostig ondanks zijn bloemen.En hij voelde zich bedreigd door deze zwakte.Door het feit, dat ze zo manifest was dat hij het bijna schaamteloos voor zichzelf kon erkennen.Het maakte hem te zeer verwant aan mensen als Boeboe Fiel, die volgens hem louter door hun gebrek aan wilsinspanning en beheersing; doordat zij zich te veel overgaven aan hun passies, gedoemd waren het armoedige leven te leiden, dat zij deden.'Fokken bijvoorbeeld,' dacht hij schamper, terwijl hij zijn hals boven z'n bloemen uitrekte om naar Nora te kijken, (ze moest het voeren van de kippen beëindigd hebben, want hij zag haar niet meer op het achtererf) 'kinderen fokken; als kippen! Hoeveel hadden ze daar beneden? Negen of tien? Waar sliepen ze?! Bah.' Hij haalde z'n neus op voor dat soort mensen.'En dan, hoeveel tótenkinderen had Boeboe niet?! Zeven? Acht? Negen? Maar het is toch een wonderlijk ding,' dacht Manchi zonder overgang, 'dat die Nora er nog steeds zo jong en appetijtelijk uitziet.Wat mollig misschien, maar toch wel een vrouw die je soms bijna voor een meisje kunt aanzien, met een vriendelijk gastvrij air om haar heen.Maar toch.ook niet van het allerbeste soort.Dacht ik het niet?' De nog stille ochtend werd op dat moment geweld aangedaan door het geluid van de schelle stem van Nora, die nu bezig scheen iemand uit te schelden.'Toch ook niet van het allerbeste soort,' herhaalde hij voor zichzelf, terwijl hij doorging met het begieten van z'n planten, 'als je luistert naar de taal die ze daar uit haar mond spuugt.' Hij stond nu weer bij een van zijn trirutaria's ; een kleinere dan die hij dichter bij z'n stoep had staan; waarvan hij niet alleen de wortels maar ook de bladeren volop nat maakte.Hij vroeg zich af waarom hem nu ineens de helderheid en beheersing ontbraken waarover hij beschikt had toen hij Solema betrapte, flagtante delictu.De rustige, maar zékere wijze waarop hij zijn maatregelen genomen had toen; het gaf hem nu nog voldoening.En het was een verdomd moeilijk moment geweest omdat hij toen wel voor vier dingen tegelijk te zorgen had.Nummer één: zijn eer veilig stellen.Nummer twee: de vent zoveel schrik inboezemen dat hij verdervan Solema zou afblijven.Nummer drie: Solema niet verliezen, en nummer vier: zorgen dat de buitenwereld niets in de gaten had.Nummer drie en nummer vier kon hij ook wel samen nemen.En dan rekende hij niet eens mee de grote verbazing, de ontgoocheling, die hij toen gevoeld had.De wind bracht weer even het gedreun van het orgel van Santa Gloria in zijn tuin; hard deze keer, zodat hij Nora, die daarbeneden nog steeds aan het schelden was, niet meer duidelijk hoorde.Hij richtte zijn blik op de kerk, die hij met minachting bekeek, bezig zijn ontgoocheling en verbazing opnieuw te voelen, terwijl hij met z'n voeten de slang verschoof; 'Een gestudeerde vrouw,' dacht hij met bitterheid, 'een religieuze vrouw ook ondanks haar vreemde ideeën; een mooie vrouw, en dat alles bij elkaar zomaar als een doodgewone behoeftige straatvrouw, die voor vijf guldentjes haastig onder een klant gaat liggen; zomaar op de grond tussen het struikgewas.Niet eens Nora ,' zei hij soms tegen Solema, want hij hield eigenlijk nooit op eraan te denken, en met bitterheid, 'niet eens Nora van Boeboe Fiel daar beneden, zou zoiets doen.'Hij snoof boos, terwijl hij naar de bruine grond aan zijn voeten keek.Bijna had dit totale gebrek aan goede smaak hem krankzinnig gemaakt.En als hij ze vermoord had, dan zou het in wezen hierom zijn geweest meer dan om iets anders.Hij een meester in de rechten, zij een onderwijzeres tegen wie iedereen u en juffrouw zei, tegen wie men opkeek; zij beiden alles waar hij in zijn leven naar had opgezien.En zij beiden daar op de grond, op de grond , en snuivend als loopse honden.Zo geil ook, dat ze niet eens de auto hadden verborgen.Hij was van de zijne naar het bosje laag struikgewas op het strand gelopen en daar lagen ze.Te snuiven, met het maanlicht op hun naakte lichamen, op de grond ! 'Terwijl zij een huis heeft met een keuze aan slaapkamers,' dacht hij, tegen de slang schoppend.'Acht! Waarvan er drie leeg staan notabene! Hij zuchtte van de inspanning die hem het herleven van dat moment kostte, om daarna met meer genoegen terug te denken aan zijn eigen reactie van toen.Als een wijze rechter had hij zijn beslissing genomen.Hij had hen niet willen straffen, neen: hij had respect willen afdwingen; hun laten zien dat zij met al hun scholen en titels uit Europa niet beter waren en niet intelligenter dan hij, Manchi Sanantonio.En het was hem gelukt.Ze moesten wel (al zei niemand het openlijk natuurlijk) minstens bij zichzelf toegeven, dat hij een slimme baas was.Een bijzonder mens.Iemand tegen wie men terecht kon opkijken.Tegen wie menShort hoorde te zeggen [ Pobierz całość w formacie PDF ]