Duin.Messias.Frank.Herbert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hij staarde omlaag naar het groene tapijt en voelde de ruwe structuur aan zijn blote voeten.De straten hadden tot zijn enkels vol gelegen met zand dat door de wind over de Pantsermuur was geblazen.Het voetverkeer had het vermalen tot verstikkend stof dat stilpakfilters verstopte.Hij kon zelfs nu het stof nog ruiken, ondanks een ventilator die de ingangen van zijn Burcht schoonhield.Het was een geur vol van herinneringen aan de woestijn.Andere tijden.andere gevaren.Vergeleken bij die andere tijden was het gevaar van zijn eenzame wandelingen miniem.Maar als hij een stilpak aantrok, hulde hij zich in de woestijn.Het pak met al zijn apparatuur om het lichaamsvocht te herwinnen leidde zijn gedachten langs geraffineerde paden en deed hem bewegen op de woestijnmanier.Hij werd een wilde Vrijman.Het pak was meer dan een vermomming, het maakte hem een vreemdeling in zijn eigen stad.In het stilpak legde hij alle zekerheid af en nam hij de oude gewelddadige vaardigheden weer aan.Dan liepen pelgrims en stadsmensen met neergeslagen ogen langs hem heen.Zij bemoeiden zich absoluut niet met de wilde Vrijmans, uit voorzichtigheid.Als de woestijn voor stadsmensen al een gezicht had, was dat een Vrijmans gezicht, verborgen achter de mond en neusfilters van een stilpak.Eigenlijk bestond er nu alleen nog de geringe kans dat iemand uit de oude vestedagen hem zou herkennen aan zijn manier van lopen, aan zijn geur of aan zijn ogen.Maar zelfs dan was de kans dat hij een vijand zou tegen komen erg klein.Het ruisen van gordijnen en een vloed van licht onderbrak hem in zijn dromerijen.Chani kwam binnen met zijn koffieservies op een platinablad.Twee geprogrammeerde gloeibollen volgden haar en namen snel hun plaats in; een aan het hoofdeind van hun bed en een naast haar hoofd om haar werk bij te lichten.Chani bewoog zich met een tijdloze sfeer van breekbare kracht - zo onafhankelijk en toch zo kwetsbaar Iets in de manier waarop ze zich over het koffieservies boog deed hem denken aan hun eerste dagen.Haar gezicht was dat van een donkere fee gebleven en scheen geen sporen van de jaren te dragen - tenzij je de hoeken van de ogen zonder wit bekeek en de lijnen daar zag; 'zandsporen' noemden de Vrijmans van de woestijn die.Een wolkje stoom steeg op uit de pot toen ze het deksel optilde aan de Hagalsmaragden knop.Aan de manier waarop ze het deksel weer dichtdeed kon hij zien dat de koffie nog niet klaar was.De pot - een slanke, zilveren, vrouwelijke vorm met een zwangere buik - was hem toe gevallen als ghanima, oorlogsbuit toen hij de voormalige eigenaar in een tweegevecht had gedood.Jamis, zo had de man geheten.Jamis.Wat had de dood Jamis een eigenaardig soort onsterfelijkheid bezorgd.Had Jamis daaraan gedacht, in de wetenschap dat zijn dood onvermijdelijk was?Chani zette de kopjes klaar.blauwe aardewerken kommen, die als oppassers neerhurkten onder de reusachtige pot.Er waren drie koppen: een voor elke drinker en een voor alle vorige eigenaren.'Het is zo klaar,' zei Ze.Toen keek ze naar hem en Paul vroeg zich af hoe hij er in haar ogen zou uitzien.Was hij nog steeds de exotische buitenwerelder, slank en pezig maar vergeleken bij de Vrijmans dik van water? Was hij de Usul van zijn stamnaam gebleven, die haar in 'Vrijmanse tau' had genomen toen ze vluchtelingen in de woestijn waren? Paul staarde omlaag naar zijn eigen lichaam: harde spieren.slank.een paar extra littekens, maar in wezen nog steeds dezelfde, Ondanks zijn twaalf jaar Keizerschap.Hij keek op en zag zijn eigen gezicht in een spiegel - blauwinblauwe Vrijmansogen, kenmerk van specieverslaving, en een scherpe Atreidesneus.Een echte kleinzoon van een Atreides die bij het opvoeren van een show voor zijn onderdanen in de arena was omgekomen.Ineens herinnerde Paul zich een uitspraak van de oude man:'Degeen die regeert neemt onherroepelijk de verantwoordelijkheid op zich voor zijn onderdanen.Jij bent landheer Dat vereist bij tijden een onzelfzuchtige daad uit liefde, die misschien alleen leuk is voor de mensen waarover je regeert.' De mensen dachten nog steeds vol liefde aan die oude man terug.En wat heb ik gedaan voor de naam Atreides? vroeg Paul zich af.Ik heb de wolf losgelaten tussen de schapen.Even dacht hij diep na over alle dood en geweld die uit zijn naam plaatsvonden.'En nu in bed!' zei Chani op een scherp bevelende toon waarvan Paul wist dat zijn Keizerlijke onderdanen er vreselijk door geschokt zouden zijn.Hij gehoorzaamde en ging op zijn rug liggen met zijn handen onder zijn hoofd en liet zich sussen door de aangename vertrouwdheid van Chani's bewegingen.De kamer om hen heen deed hem plotseling lachen.Het was nu niet precies wat de bevolking zou verwachten van een Keizerlijke slaapkamer.Het gele licht van rusteloze gloeibollen deed schaduwen bewegen over een rij gekleurde glazen potten op een plank achter Chani's rug.Paul noemde stil voor zichzelf op wat erin zat - de droge bestanddelen van de woestijngeneesmiddelen, zalfjes, wierook, herinneringen.een handje zand van Vest Tabr, een lok haar van hun eerste kind.lang geleden gestorven.twaalf jaar geleden al.een onschuldige omstander omgekomen in de strijd die Paul tot Keizer had gemaakt.De rijke geur van speciekoffie vulde de kamer.Paul snoof en keek naar de gele kom naast het blad waarop Chani de koffie klaarmaakte.In de kom zaten gemalen bonen.De onvermijdelijke gifsnuiver die onder de tafel was bevestigd maaide met zijn insektachtige armen rond over het voedsel.Die snuiver maakte hem woedend.In de dagen van de woestijn hadden ze nooit snuivers nodig gehad! 'Koffie is klaar,' zei Chani.'Heb je honger?' Zijn boze ontkenning ging verloren in het trillende gegier van een specielichter die van het ruimteveld buiten Arrakeen omhoogschoot naar de ruimte.Maar Chani zijn woede, schonk hun koffie in en zette zijn kop naast hem neer.Ze ging aan het voeteneind van het bed zitten, sloeg de deken terug van zijn benen en begon ze te wrijven waar de spieren verkrampt waren van het lopen in het stilpak.Zachtjes en heel terloops, maar zonder hem om de tuin te leiden, zei ze: 'Ik wil met je praten over Irulans verlangen naar een kind.' Pauls ogen schoten open.Hij keek Chani onderzoekend aan.'Irulan is amper twee dagen terug van Wallach,' zei hij.'Heeft ze je nu al weer lastiggevallen?' 'We hebben niet over haar frustraties gesproken,' zei Chani.Paul dwong zijn geest tot scherpe oplettendheid en bekeek Chani in het meedogenloze licht van minutieuze waar neming, de Bene Gesserit manier die zijn moeder hem, ondanks het feit dat dat haar verboden was, had geleerd.Het was iets dat hij bij Chani niet graag deed.Een deel van haar greep op hem lag in het feit dat hij bij haar zo zelden gebruik moest maken van zijn spanningsopbouwend vermogen.Chani vermeed meestal ondoordachte vragen.Ze gedroeg zich volgens de Vrijmanse regels voor goed gedrag.Haar vragen waren meestal van meer praktische aard.Wat Chani interesseerde waren feiten die betrekking hadden op de positie van haar man - zijn kracht in de Raad, de loyaliteit van zijn soldaten, de kundigheden en gaven van zijn bondgenoten.Haar geheugen bevatte lange lijsten met namen en daarmee verband houdende details.Zij kon van elke bekende vijand de belangrijkste zwakke plekken oprakelen, de potentiële stellingen van de vijandige legers, de gevechtstaktiek van hun militaire leiders, en de outillerings-en produktiecapaciteit van belangrijke industrieën.Waarom vroeg ze hem nu iets over Irulan, vroeg Paul zich af.'Ik heb je bezorgd gemaakt,' zei Chani.'Dat was niet mijn bedoeling.' 'Wat was je bedoeling dan wel?' Ze lachte verlegen en keek hem aan.'Als je boos bent, lieverd, hou het dan alsjeblieft niet voor me verborgen.' Paul liet zich tegen het hoofdeind zakken.'Zal ik haar wegdoen?' vroeg hij.'Ze heeft nu nog maar weinig nut en de geur die aan haar tocht naar het Genootschap kleeft bevalt mij helemaal niet.' 'Je moet haar niet wegdoen,' zei Chani [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne