Pokrewne

Start
CONAN 01 Conan Robert E. Howard
Bourne Trilogy 2 The Bourne S Ludlum Robert
CONAN 30 Conan niszczyciel Robert E. Howard
CONAN 27 Conan z Czerwonego B Robert E. Howard
CONAN 52 Conan nieposkromiony Robert E. Howard
CONAN 23 Conan obronca Robert E. Howard
CONAN 20 Conan z Aquilonii Robert E. Howard
CONAN 33 Conan wielki Robert E. Howard
CONAN 67 Conan i noce Szadiza Robert E. Howard
Barley Patch (Australian Litera Gerald Murnane

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oryginał znajdował się w Koryn cie, lecz teraz uległ zniszczeniu, przez co ta kopia jest podwójnie cenna dla mnie i dla wszystkich znawców.Kontynuuje śpiewnym głosem:- Zwróćcie uwagę, jak Bachus spustoszywszy Indie, kraj, gdzie mędrcy zwani fakirami, nadzy z wyjątkiem przepaski na biodrach, śpią (modląc się do swych bo gów) bez żadnego podparcia w powietrzu, trzy stopy nad spieczoną ziemią, po której pełzają węże.jak wiel ki Bachus, wiecznie młody, zaprzęga tygrysy do swego triumfalnego rydwanu, uwieńczony liśćmi wina, trzymając w dłoniach lejce z winorośli! Z jego kędzierzawej głowy wyrastają złote rogi, symbol męstwa, w kształcie piorunu - tego samego piorunu, w postaci którego Jowisz posiadł zdumioną Semele, matkę Bachusa.Zwróćcie uwagę, że gładkie skronie boga uwieńczone są makiem.- Przepraszam, że przerywam w sposób tak grubiański twe zachwycające i wymowne wyjaśnienia -wtrąca Maltus (widzi, że goście wypiwszy dotychczas niewiele, zaczynają się niecierpliwić wobec perspekty wy straszliwie rozwlekłego klasycznego wykładu, i wie, jak uciszyć Modesta) - to nie mak, lecz asfodele artysta zamierzał przedstawić.Makówki są właściwe dla Mor-feusza, Cerery i Persefony, lecz asfodel jest kwiatem Ba chusa.Gorgasus był zbyt wykształconym artystą, by po pełnić taką omyłkę w atrybutach kwiatowych.- Po czym woła szybko do służącego: - Chłopcze, nalej je szcze, ale samego wina!Modestus usprawiedliwia się: oczywiście myślał o asfodelu - po prostu język mu się zaplątał, cha, cha!Ale jego pewność siebie została podważona, nie ośmiela się skończyć swego przemówienia.Szymon robi uwagę, że półnagie kobiety w orszaku Bachusa nie są właściwą ozdobą dla chrześcijańskiej jadalni.Człowiek patrząc na nie, może sobie wyobrazić, iż znajduje się w burdelu w Tyrze czy Sydonie, czy którejkolwiek innej pogańskiej miejscowości.- Nigdy nie byłem klientem takich spelunek - mówi Modestus ostro - ale może ty znasz je lepiej.Jednocze śnie pozwól mi powiedzieć, że stosunek do nagości uważam za jeden ze sprawdzianów cywilizacji.Barba rzyńcy nienawidzą widoku własnych nie ubranych ciał, zupełnie tak samo jak śpiewające, niepiśmienne, dzi kie bractwa mnichów.Nikt nie podejmuje wyzwania w sprawie mnichów, nawet Szymon, lecz Bessasz odpowiada sztywno:- My, Goci, uważamy widok nie ubranego człowie ka za śmieszny, tak jak ty, Modeście, śmiejesz się z ludzi, którzy nie potrafią napisać własnego imienia.jak wie lu szlachetnych Gotów, a ja między nimi.Modestus mimo swych dziwactw jest człowiekiem dobrodusznym i nie chce zaczynać sporu z gościem.Zapewnia Bessasza, iż jest zaskoczony, że człowiek o tak szlachetnym imieniu nie potrafi skreślić go na pa-pierze czy pergaminie.- A po co zostali stworzeni greccy sekretarze? -śmieje się Bessasz, gotów do zgody.Następnie Modestus mówi swoim trackim gościom, jak jest dumny z tego, że będąc wprawdzie Rzymianinem wysokiego stanu, mieszka jednak w Tracji - niegdyś ojczyźnie muzyka Orfeusza i kolebce szlachetnego kultu Bachusa.-Te nagie kobiety, Szymonie, to twoje prababki, trackie kobiety, które nabożnie rozszarpały na kawałki króla Penteusza, ponieważ pogardziłboskim darem wina.-Moje prababki nosiły długie, grube, przyzwoite suknie! - wykrzykuje Szymon, a jego oburzenie wzbudza powszechny śmiech.Po sprzątnięciu zakąsek tancerka daje ciekawy pokaz akrobatycznego tańca.Po mnóstwie skoków i łamańców nagle staje i idzie na rękach, a następnie, wyginając ciało w łuk i przerzucając nogi nad głową, podnosi stopami jabłko z podłogi.Idąc dalej na rękach, a nawet stukając dłońmi do taktu pieśni o jabłku, którą śpiewa - udaje, że zastanawia się, komu ofiarować owoc.Ale w głębi serca dawno już się zdecydowała: kładzie jabłko na stole koło młodego Be-lizariusza, który czerwieni się i chowa jabłko za tunikę.Szymon cytuje werset z Genesis, w którym Adam mówi: „Niewiasta dała mi z drzewa, i jadłem", a Modestus wiersz Horacego: „Galatea, rozpustna dziewczyna, rzuca we mnie jabłkiem", i wszyscy dziwią się tej zgod-ności świętej i świeckiej literatury.Ale tancerkę (jest nią moja pani Antonina) zdumiewa nagła sympatia, jaką czuje do tego wysokiego, przystojnego młodzieńca, który patrzy za nią z takim niewinnym podziwem, jak podobno Adam patrzył pierwszy raz na Ewę.A ta sympatia, myślę, jest bardzo bliska miłości-uczucia, przed którym zawsze ostrzegała matka mojej pani, uważając je za przeszkodę w jej zawodzie.Antonina miała wtedy prawie piętnaście lat, była o rok starsza od Belizariusza, a od trzech lat wiodła już bujne życie seksualne, czego nie mogą uniknąć tancerki.Będąc zdrową, żywą dziewczyną doskonale się bawiła i nie cierpiała na żadne złe skutki takiego trybu życia.Ale przyjemność z mężczyznami jest zupełnie inną sprawą niż miłość do mężczyzny, a po spojrzeniu, jakie jej rzuciłBelizariusz, poczuła nie tyle żal z powodu życia, które dotychczas prowadziła - skrucha jest uznaniem winy, a Antonina nigdy nie doznawała czegoś podobnego - lecz nagłą nieśmiałość, jak gdyby odpowiadającą nieśmiałości Belizariusza, a jednocześnie dumę z samej siebie.Przez cały czas siedziałem z dala na podłodze, by w razie potrzeby pomóc mej pani, podając jej, gdy klasnęła w ręce, stroje czy inne potrzebne przedmioty.Modestus podsumował swój ogromnie nieścisły opis fryzu:-.A tam, zwróćcie uwagę, idzie jeniec wesołego boga wina, bóg rzeki Ganges o zielonych wodnistych oczach, jego policzki są zroszone łzami, które ogromnie wpływają na przybór wyschłej z gorąca rzeki.Zanim orszak czarnych więźniów niosących tace wyładowane różnymi skarbami, jak kość słoniowa, mahoń, złoto i błyszczące klejnoty, szafiry, sardoniksy zdarte z czarnych jak kruki piersi.Moja pani Antonina zdobyła sobie wdzięczność wszystkich obecnych, wołając, by jej podać flet.Z powolnym, uroczystym akompaniamentem śpiewała pieśń miłosną, dzieło syryjskiego poety Meleagra.Pod koniec, nie obracając się do Belizariusza, rzuciła mu tylko wymowne spojrzenie, a on poczerwieniał na twarzy i karku, a potem zbladł.Sądzę, ze nigdy w życiu nie śpiewała lepiej, i na jej cześć rozległo się wielkie po-brzękiwanie pucharami [ Pobierz całość w formacie PDF ]