Pokrewne

Start
Ava Armstrong [Dark Horse Gua Encountering Evil (epub)
Ametysta 7 Wymiar Tom 1 Armstrong Viktoria
Campbell Armstrong Ukladanka
Brent Michael Kelley Chuggie
Armstrong, Kelley Women of th Biss der Woelfin
Armstrong, Kelley Women of th Die Nacht der Woelfin
Armstrong, Kelley Women of th Rueckkehr der Woelfin
Armstrong, Kelley Spellbound
Corka rzeki Ying Hong
Charlton Blake Czaropis tom 1 i

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę biec, aż całe napięcie w moim ciele nie odpłynie zupełnie, pozostawiając jedynie doznania chwili.Nie mogłabym się zatrzymać, nawet gdybym chciała.A nie chcę.Zeschłe liście trzeszczą pod moimi łapami.Gdzieś w głębi lasu pohukuje cicho sowa.Skończyła polowanie i odpoczywa zadowolona, nie dbając o to, kto jest w pobliżu.Z gąszczu wybiega królik, przecinając mi drogę, a gdy uświadamia sobie, że popełnił błąd, natychmiast zawraca, by zniknąć wśród krzewów.Biegnę dalej.Moje serce dudni.Pomimo narastającej ciepłoty mego ciała powietrze wydaje się lodowate, kłujące, gdy wdziera się do moich nozdrzy i płuc.Biorę głębokie wdechy, rozkoszując się towarzyszącym temu doznaniom.Biegnę za szybko, by cokolwiek poczuć.Strzępki zapachów przepływają przez mój umysł, tworząc złożony obraz poczucia wolności.Nie mogę się oprzeć i w końcu zatrzymuję się, odchylam głowę do tyłu i wyję.Ta melodia wypływa z mojej piersi i jest jawną apoteozą czystej radości.Odbija się echem poprzez cały wąwóz i wzbija się ku bezksiężycowemu niebu, dając wszystkim do zrozumienia, że tu jestem.Ja tu rządzę! Kiedy kończę, opuszczam głowę i dyszę ze zmęczenia.Stoję tam, wpatrując się w leżące na ziemi żółte i czerwone liście klonu, gdy nagle jakiś dźwięk wyrywa mnie z odrętwienia.To warkot, cichy, groźny warkot.Pojawił się pretendent do mego tronu.Unoszę wzrok, by ujrzeć brązowo-żółtego psa stojącego o kilka metrów dalej.Nie.To nie pies.Mój umysł potrzebuje sekundy, ale w końcu rozpoznaje to zwierzę.Kojot.Identyfikacja trwa chwilę, bo jest zgoła nieoczekiwana.Słyszałam, że w mieście żyją kojoty, ale nigdy żadnego nie widziałam.Kojot jest równie zdezorientowany.Zwierzęta nie wiedzą, co mają o mnie myśleć.Wyczuwają człowieka, ale widzą wilka i kiedy już mają uznać, że zawiódł je węch, patrzą w moje oczy i dostrzegają w nich człowieka.Kiedy spotykam się z psami, albo atakują albo uciekają z podkulonym ogonem.Kojot nie robi ani tego, ani tego.Unosi pysk i węszy, a potem zjeża sierść i szczerzy kły, warcząc groźnie.Jest o połowę mniejszy ode mnie, prawie niewart uwagi.Daję mu to do zrozumienia, warcząc leniwe „spadaj” i kręcąc łbem.Kojot nie porusza się.Patrzę na niego.Kojot pierwszy przerywa kontakt wzrokowy.Parskam, ponownie potrząsam głową i odwracam się powoli.Jestem w połowie odwrócona, gdy nagle brązowa smuga rzuca się w stronę mojego barku.Uskakując w bok, przetaczam się po ziemi i podrywam gwałtownie.Kojot szczerzy kły.Odpowiadam groźnym warknięciem, psim odpowiednikiem: „Teraz mnie wkurzyłeś”.Kojot nie cofa się.Chce walki.Świetnie.Sierść mi się jeży, rozpościeram ogon.Opuszczam nisko głowę, kładę uszy po sobie i czuję, jak warkot powoli przepływa przez moje gardło, by rozejść się echem wśród nocy.Kojot nie cofa się.Szykuję się do skoku, gdy nagle coś uderza mnie mocno w bark, wytrącając z równowagi.Potykam się, po czym odwracam w stronę napastnika.Drugi kojot, szaro-brązowy, zwiesza się z mego barku, zatopiwszy w nim kły aż do kości.Z rykiem bólu i wściekłości targam całym ciałem i rzucam się w bok.Kiedy strząsam z siebie drugiego kojota, pierwszy atakuje mój pysk.Pochylając głowę, chwytam go za gardło, ale moje zęby zamiast na ciele zaciskają się na sierści i udaje mu się wyrwać.Próbuje się wycofać, by zaatakować ponownie, aleja rzucam się na niego i zmuszam, by zrejterował aż do drzewa.Staje na tylnych łapach, próbując mi się wymknąć.Rzucam mu się do gardła.Tym razem chwyt jest właściwy.Krew wpływa mi do ust, słona i gęsta.Drugi kojot ląduje na moim grzbiecie.Nogi uginają się pode mną kły wbijają się w luźną skórę za czaszką.Nowa fala bólu przenika mnie na wskroś.Mocno się skupiam i nie puszczam pierwszego kojota, którego trzymam za gardło.Odzyskuję równowagę, po czym puszczam uścisk na ułamek sekundy, ale to wystarczy, bym zdążyła zadać mu zabójczy cios i rozszarpać gardło.Kiedy się cofam, buchająca krew zalewa mi oczy, oślepiając.Mocno kręcę głową rozdzierając kojotowi gardło.Kiedy zwierzę wiotczeje, odrzucam je w bok, po czym rzucam się na ziemię i turlam się po niej.Kojot na moim grzbiecie skamle zaskoczony i rozluźnia uścisk.Podrywam się z ziemi i równocześnie tym samym płynnym ruchem odwracam się, gotowa uśmiercić także to drugie zwierzę, ale ono czmychnęło już w krzaki.Znika w błysku szarego ogona, zjeżonego jak szorstka druciana szczotka.Patrzę na martwego kojota.Krew tryska mu z gardła, łapczywie pochłaniana przez suchą ziemię, na której spoczywa.Czuję przenikający mnie dreszcz jak ostatnią falę zaspokojonej żądzy.Zamykam oczy i dygoczę.To nie moja wina.One zaatakowały mnie pierwsze.W wąwozie panuje cisza odpowiadająca spokojowi, jaki mnie przepełnia.Słychać tylko granie świerszczy.Cały świat śpi, spowity ciszą i ciemnością.Próbuję obejrzeć i oczyścić moje rany, ale nie mogę ich dosięgnąć.Wyprężam się i oszacowuję obrażenia po poziomie bólu.Dwa głębokie ugryzienia, oba krwawiące tylko tyle, by posoka pozlepiała mi sierść.Przeżyję.Odwracam się i ruszam w stronę wylotu wąwozu.W zaułku odbywam Przemianę, po czym wkładam ciuchy i wymykam się chyłkiem na ulicę, jak ćpun przyłapany na dawaniu w żyłę w ciemnościach.Przepełnia mnie frustracja.To nie powinno się tak kończyć, w brudzie, ukradkiem, wśród śmieci i odpadków miasta.To powinno się skończyć na leśnej polanie, z ubraniem ukrytym gdzieś w gąszczu, gdy leżąc nago, mogłabym czuć chłód ziemi pod sobą, a nocny wiatr muskałby pieszczotliwie moją gołą skórę.Powinnam zasnąć na trawie, wyczerpana ponad wszelką miarę i mając umysł wypełniony miazmatem zaspokojenia.Nie powinnam też być sama.Słyszę znajome pochrapywanie, od czasu do czasu także szept i śmiech.Czuję ciepłą skórę dotykającą mojej, gołą stopę zaczepioną o moją łydkę i podrygującą w rytm snu o bieganiu.Czuję ich, woń ich potu, ich oddechy, mieszające się z wonią krwi jelenia zabitego podczas polowania.Obraz rozpływa się, a ja patrzę w okno sklepowe, nie dostrzegając nic prócz własnego odbicia.Moją ściśniętą pierś przepełnia ból samotności tak dojmujący i niepohamowany, że nie mogę oddychać.Odwracam się szybko i uderzam w pierwszą rzecz, którą mam pod ręką.Latarnia drży i wibruje pod wpływem ciosu.Ból przeszywa moje ramię.Witamy w realnym świecie - przemiana w ciemnym zaułku i powrót cichaczem do mego mieszkania.Jestem przeklęta i zmuszona, by żyć pomiędzy światami.Po jednej stronie normalność [ Pobierz całość w formacie PDF ]