Pokrewne

Start
Carey, Anna Eve & Caleb 01 Wo das Licht war
Brenda Chapman [Anna Sweet My My Sister's Keeper (retail) (ep
Brzezinska Anna Saga o zboju Letni deszcz
Bedtime Stories for a Stolen Ch Anna Mayle
Chcialabym, zeby ktos gdzies na Anna Gavalda
[erotik] Tiger, Anna Wildes Verlangen
Blake, Kendare Anna Dressed in
Biedny Oscar Anna Bojarska
Barclay, D.H Daemonenjager Mu Dreizehn Zyklen
Amnesiascope A Novel Steve Erickson

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Że tylko bardzo płytcy ludzie nie sądzą po pozorach.Zaśmiewano się.Lord Paradox.Komediant.Najzabawniejszy klown Wielkiego Wieku! Tak miło było grzeszyć słuchaniem nonsensów, które wygadywał.Takie to zresztą proste, aż dziw, że nikt przed nim na to nie wpadł.Odwrócić każdą prawdę, każdą niezbitą, niepodważalną prawdę tak, żeby zmieniła się w coś - prześmiesznego! Wszyscy wiemy, że pijaństwo jest przekleństwem klas pracujących.A ten oto, zapalając cygaro, rzuca najpoważniej w świecie: Praca jest przekleństwem klas pijących.Słuchacze skręcali się ze śmiechu, powtarzali to innym, nic takiego, każdy by na to wpadł, ale - mimo wszystko - co za dowcip! Nie macie pojęcia, jak ona się zmieniła po śmierci męża: odmłodniała o jakieś dwadzieścia lat Znów nic takiego, ale wszyscy wiemy, że po śmierci męża można się tylko o dwadzieścia lat postarzeć, takie nieszczęście, takie nieszczęście, tylko człowiek z gruntu niemoralny mógłby dopuścić myśl, że śmierć męża bywa rzeczą całkiem miłą, więc znowu śmiech, salon huczy od śmiechu: Mistrz Paradoksu! Kogoś spotkała katastrofa.Ale cóż, zawsze mamy dość sil, żeby znieść cudze cierpienia.I znowu śmiech.Jeśli się zastanowić, jest to stwierdzenie oczywistego faktu, ale przecież.Nie, lepiej uznać to za kolejny paradoks, nonsensowny żart, lepiej się śmiać.Śmiano się tak przez rok, dwa, dziesięć lat.Coraz mniej szczerze.Prowokator, poganin i wróg społeczny numer jeden wyrażał po prostu swe najso-lenniejsze przekonania tak, że można było myśleć, że to żarty.A to nie były żarty.Ależ ten człowiek był dla chrześcijaństwa - dla przyzwoitego, mieszczańskiego chrześcijaństwa - tym samym, czym Kuba Rozpruwacz był dla dziwek ulicznych!Zarzucał im wszystkim tchórzostwo.Lekko, pogodnie, z uśmiechem, z papierosem w palcach i goździkiem w butonierce.Nazywał tchórzostwem to, co oni nazywali sumieniem.Nazywał tchórzostwem to, co oni nazywali poczuciem obowiązku.A także uduchowieniem, religijnością, głębią.Nie sądzą po pozorach? Tak nazywają swą paniczną, tchórzliwą ucieczkę przed pięknem, geniuszem, miłością? Przecież właśnie oni wpadli w sidła pozorów, zakłamali się do szczętu! Piękne oczy, wygięcie rzęs, owal twarzy, kształt ust, wysmukłe dłonie; spojrzenie, uśmiech; ruch długich, giętkich palców - to miałoby być pozorem? Pod tym cudem należy doszukiwać się czegoś, co by cudowi zaprzeczyło? Zamiast paść na kolana - rzucać się do ucieczki? I co jeszcze? W małych oczkach bez blasku, w tłustych i nieforemnych ciałach, w topornych dłoniach o krótkich i sztywnych paluchach dopatrywać się duszy! Może także w mdłej gadaninie o cenie masła i o zmianie rządu? Biedne piękno! Biedny geniusz! Czy nie byłoby uczciwiej przyznać się do nienawiści? Wołać: nienawidzimy piękna, nienawidzimy mądrości, nienawidzimy wszystkiego, co nas przerasta! Przyznać się: jesteśmy tchórzami! Jesteśmy głupi.Marni.Zakłamani.Obłudni.Po co doczepiać do tego Chrystusa, po co nazywać strach moralnością?Już tego by wystarczyło.Ale jemu wciąż było mało.Politykom, dumnym z tego, że tworzą historię, mówił, że historię może tworzyć każdy.Pisać ją może tylko geniusz.- Czymże jest czyn? - pytał patetycznie ludzi czynu.- Nikczemnym ustępstwem wobec faktów.Umiera w tej samej chwili, w której się rodzi.Czyn to ślepa silą zależna od wpływów zewnętrznych.Jego bodziec jest nieznany, jego podstawa - to brak - wyobraźni.Ludziom marzącym o władzy mówił, wydmuchując dym z papierosa, że nie jest to pragnienie godne dżentelmena.Mało tego.Nie jest to pragnienie dające się pogodzić z inteligencją.Czy człowiek rozumny chciałby być marionetką? A przecież tylko marionetki zostają przywódcami politycznymi.Można przewodzić jedynie poddając się woli tłumu; kto się jej nie podda, zostanie zmieciony.Żeby czyjąś ambicją mogło być zostanie marionetką! Kukiełką!Ten, kto pisze, może być niezależny.Może nie być marionetką.Tak.Chyba tylko on.Ideologie? Sprawy, za które ludzie oddawali życie?Wzruszał ramionami.- Sprawa nie staje się słuszna tylko dlatego, że ktoś oddał za nią życie!I ciągle mu było mało.Jedyną jego ostoją - coraz bardziej niepewną, coraz słabszą, ale jedyną ostoją - były salony.Drażnił je, tak, ale dopóki tylko sypał paradoksami przy herbacie, można to było znieść.Tak dobrze wychowany.Elegancki, grzeczny, miły.Nawet w czysto męskim gronie, nawet daleko od salonów, nie pozwolił sobie nigdy na użycie grubszego słowa.Nienawidził tego.I ta galanteria wobec dam! Każdy po nim wydawał się niemal chamem.To też drażniło, ale chociaż - cóż, chociaż pozwalało nie rozumieć herezji, które tak dystyngowany człowiek w tak uprzejmy, w tak uroczy sposób wygadywał.Udawać, że się ich nie rozumie.Niestety, on je także pisał.Dusza człowieka w socjaliźmie! To już naprawdę przeważyło szalę; tego naprawdę było za wiele.Urodził się, kiedy widmo komunizmu od sześciu już lat krążyło po Europie.I jego matka - no tak, jego matka, straszna Speranza, czy nie wzywała Irlandczyków do powstania? Nie marzyła o blasku stu tysięcy muszkietów, o barykadach przegradzających wszystkie ulice, o wielkim zrywie, który przyniesie wolność? To prawda, on sam nigdy nie uważał się za Irlandczyka.Był British, British.I tak gardził czynem, on, syn płomiennej Speranzy, człowiek, którego rodzice poznali się w jakiejś nielegalnej, wywrotowej partii [ Pobierz całość w formacie PDF ]