Buddyzm NN

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jest to zapowiedź wyzwolenia od cierpienia, osiągnięcia prawdziwego szczęścia, całkowitego, niezakłóconego spokoju serca i umysłu.Wszyscy bez wyjątku pragniemy takiego szczęścia, które nie przemija i jest wieczne.Następną prawdą objawioną przez Buddę, jest droga prowadząca do duchowego wyzwolenia i Oświecenia.Tą drogą jest właściwa wiedza, wynikająca ze zrozumienia Nauki Buddy, którą można przeciwstawić niewiedzy.Z właściwej wiedzy płynie właściwe zachowanie w czynach, mowie, myślach i emocjach.Z właściwego zachowania wypływa właściwe i uczciwe życie, związane z pracą, obowiązkami i odpowiedzialnością.Właściwe życie wiąże się z Pięcioma Przykazaniami:1.Nie zabijać lecz unikać agresji i przemocy.2.Nie kraść i nie bogacić się rujnując innych.3.Nie uprawiać niewłaściwego seksu, przynoszącego cierpienie innym.4.Nie kłamać, nie oszukiwać, nie lżyć innych.5.Nie spożywać alkoholu i narkotyków, nie handlować nimi, nie dawać ich innym.Kolejnym aspektem jest właściwa uważność i świadomość w czynach, mowie i myślach, właściwe uspoko-jenie oraz wnikanie w swoje serce i umysł, zwane inaczej właściwą koncentracją i medytacją.Wymaga to od nas szczerego, prostolinijnego wniknięcia do samego dna naszego serca i umysłu.Cechy właściwe wszelkiemu istnieniu i wszystkim rzeczom 5I wreszcie właściwy wysiłek.Jest to szczery i prawdziwy wysiłek, by praktykować i osiągnąć właściwą wiedzę, właściwe zachowanie w czynach, mowie i myślach, właściwe życie, uważność i szczere wejrzenie w nasze serce i umysł.Wszystko to wymaga wysiłku, bez wysiłku nie można osiągnąć duchowego wyzwolenia.Powyższe nauki Budda określił w Pierwszym Kazaniu jako Cztery Szlachetne Prawdy: Pierwsza Prawda—życie jest niedoskonałe i przynosi cierpienie, ponieważ nie można znaleźć w nim stałego zadowolenia.Druga Prawda—przyczyną cierpienia są: niewiedza, pożądanie i przywiązania oraz niechęć i gniew.Trzecia Prawda—istnieje wyzwolenie z cierpienia.Czwarta Prawda—drogą wiodącą do wyzwolenia jest właściwe życie i praktyka duchowa.Cechy właściwe wszelkiemu istnieniui wszystkim rzeczomPrzemijalnośćPrzemijalność w naturalny sposób objawia się pojawianiem i odchodzeniem wszystkiego.Śledząc historię, dostrzegamy przemijalność w powstawaniu i upadku systemów społecznych i politycznych, w pojawiających się i upadających cywilizacjach, w przemienności okresów pokoju i wojen.Z każdą chwilą nieuchronnie zbliża się koniec naszego życia, czasami następując bardzo gwałtownie i nieoczekiwanie.Przemijalność jest najbardziej powszechnym prawem wszechświata, przed którym nie może uciec nikt i nic, począwszy od najpotężniejszych form kosmicznych aż po najmniejsze formy życia.W rzeczywistości jest to stan, którego najbardziej nie lubimy i lękamy się, dlatego też myśl o wieczności i nieśmiertelności była zawsze bliska człowiekowi, przynosząc nadzieję i tłumiąc lęki.Różne stany naszego umysłu są zmienne, nietrwałe i przemijające.Smutki, radości, podniecenie, gniew, za-chwyt i niezliczone inne uczucia i myśli cały czas pojawiają się i zanikają.Nawet wielka radość z czasem przemija lub staje się mniej istotna.Dlatego to, co jest najcenniejsze w buddyzmie, to niezmienny stan, w którym nie ma żadnego zaburzenia.Jest to doskonałe Oświecenie, prawdziwy diament duchowej doskonałości, źródło wielkiej mądrości, wiedzy oraz nieprzemijającej miłości i współczucia.Jest to prawdziwe źródło naszego życia.Brak zadowoleniaBrak pełnego zadowolenia wynika z pragnienia, pożądania i przywiązania do tego, co jest nietrwałe i przemijające.Pomimo stałego świadectwa nietrwałości i przemijalności wszystkiego, nie potrafimy żyć w wolności od przywiązania i pożądania.Prowadzi to do zaniku harmonii, do poczucia samotności i lęku.Nieobecność „ja”Poczucie i wiara, że to, co każdy z nas uważa za „ja”, za siebie samego, jest trwałe i rzeczywiste, to przekona-nie stanowi źródło i skutek niewiedzy, pragnień i przywiązań.Sprowadza to na nas wszystkich nieszczęście i cierpienie.Otaczającą rzeczywistość i ludzi uważamy za coś odrębnego od siebie samych.To jest świat naszego„ja”, świat skazany na całkowite wyobcowanie i samotność, źródło najgłębszego duchowego cierpienia.Myślimy o sobie jako o naszym ciele, myślach, opiniach i poglądach, ale to wszystko nie jest nami.Dlaczego? Ponieważ to nie jest nasze prawdziwe życie.Obecne ciało i fizyczne życie otrzymaliśmy od rodziców, a poglądy i sposób myślenia ukształtowały się pod wpływem środowiska i kultury, w której żyjemy, a wszystko to są czynniki wobec nas zewnętrzne.W tym wszystkim brakuje jednak najważniejszego – wskazania na naszą prawdziwą naturę lub inaczej, na źródło naszego życia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne