Pokrewne

Start
Doctor Who Toy Soldiers Paul Leonard
Comfort to the Enemy Leonard Carl Webster 03
Brown Dan Kod Leonarda daVinci
Duty Bound Leonard B. Scott
Desperate Enemies Adam Carpenter
Concierto barroco Alejo Carpentier
druzyna 1 wyrzutki jaguar
Carter Lin Conan 000 Czarnoksieznik z Lemurii
Conan Doyle, Arthur The Lost World
Carolly Erickson The Tsarina's Daughter (epub) i

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeżeli życzysz sobie, bym pospołu z astrologami spróbował je wytłumaczyć…— Nie, kapłanie.Sam się podejmę wyjaśnienia — chociaż uważam, że znaczenie objawienia powinno być dla każdego oczywiste.— Król najwyraźniej nie liczył się zbytnio z młodszym mężczyzną.Zmarszczywszy brwi, uniósł zamyślone spojrzenie ponad pielęgnującymi jego kędzierzawą brodę niewolnicami i mówił dalej: — Wiedz przede wszystkim, że przez swoją niedbałość jestem po części odpowiedzialny za obecny los.Władza sprawiła, iż zacząłem przywiązywać nadmierną wagę do wygód i luksusów.Chyba nie dość starannie baczyłem na trapiące mój kraj nieszczęścia i nie zwracałem uwagi na utratę pozycji przez Sark wobec sąsiednich miast–państw.Arcykapłan zaczerpnął głęboko tchu i powiedział niemal zbyt skwapliwie:— Panie, na pewno można było podjąć kroki, aby…— Opadły mi łuski sprzed oczu — przerwał Anaksymander, nie zwracając uwagi na uniesienie kapłana.Jak gdyby dla zaznaczenia swego zdecydowania, odtrącił obuwające go w sandały niewolnice i kontynuował: — Bóg naszego miasta wyraźnie oczekuje ofiary.Nie zwykłego oddanie życia przez parę tuzinów niemowląt czy dziewic na szczycie ziguratu w noc letniego przesilenia, nie chrztu studni i kanałów krwią skazańców i schwytanych koczowników, lecz prawdziwej ofiary, o jakiej opowiadają pradawne legendy.Zsyłając nam tę wizję, Wotanta zażądał ofiarowania całego, bogatego królestwa.Boski wybór padł na Qjarę! — Król dźwignął się z krzesła, górując nad kulącymi się pokornie niewolnicami.— Jestem pewny, że dzięki takiej ofierze zostaniemy obdarzeni niezmiernymi łaskami.Na wzgórza spadną deszcze, wypełnią się studnie i zbiorniki, rzeki wystąpią z brzegów, użyźniając pola.Szlak karawan znów biec będzie przez Sark, nie zaś Qjarę.Wzbogacimy się na kupiectwie i podatkach.Wypełnimy wolę Wotanty, a jego boska łaska wspierać będzie naszą potęgę w wojnie i handlu!— Królu… — Khumanos nie śmiał przerwać wizjonerskiej, ekstatycznej przemowy Anaksymandra, ale widać było, że słucha jej z niepokojem.— Jeżeli myślisz o wojnie, pamiętaj, że Qjara jest solidnie ufortyfikowana.Wiem, że bronią jej doborowe oddziały kapłanów — wojowników, którzy poprzysięgli wierność swojej bogini.Oblężenie na pewno okazałoby się drugie i kosztowne…— Oblężenie? Nie chodziło mi o oblężenie.Khumanosie, ty lepiej niż ktokolwiek inny powinieneś wiedzieć, co mam na myśli.— Król zwrócił się ku kapłanowi, przybierając butną, władczą pozę.— W stanie kapłańskim przekazuje się tajemnice z pokolenia na pokolenie tak samo, jak w królewskich rodach.— Anaksymander odwrócił się plecami do młodszego mężczyzny i podszedł do drzwi na taras.Między zasłonami widać było teraz tylko jałowe pustkowie, ciągnące się aż po pasmo nierównych wzgórz.— W Sarku wciąż krążą pradawne przekazy o cesarstwach na wschodniej pustyni, zniszczonych dłonią boga — naszego boga, Wotanty, który w owych czasach objawiał się w o wiele bardziej przerażającej postaci niż obecnie.Powiada się, że owe miasta z mroku pradziejów — Pesk, Elgashi i Yb Bdomitów — zostały zmiecione z powierzchni ziemi świętym gromem za swe grzechy i bluźnierstwa.Znajomość historii pozwala mi jednak sądzić, że stało się tak przede wszystkim za sprawą przewin wobec dumnego Sarku i przodków mego królewskiego rodu.— Anaksymander odwrócił się.Padający z tarasu blask sprawiał, że Khumanos widział przed sobą tylko dumną sylwetkę monarchy.— Za każdym razem kapłani Wotanty rzucali klątwy na grzeszne w obliczu boga miasta, a po ich zagładzie celebrowali triumfalne uroczystości i orgie.Po każdym niebiańskim gromie następowało ożywienie naszej świętej wiary i nowa epoka zamożności i rozkwitu Sarku.— Król zamilkł na chwilę.— Sądzę, Khumanosie, że nadszedł najwyższy czas na kolejny taki cud — dokończył.— Zapewne — odparł ściszonym, nieco ochrypłym głosem arcykapłan.— Mniemam, że zdajesz sobie sprawę, panie, iż podobny cud nie oznacza jedynie boskiej łaski i przychylności, ani też nie jest sam w sobie wystarczającym sposobem poprawy losu zwykłych śmiertelników.Gdyby Wotanta w swej prawdziwej, okrutnej postaci zstąpił na ziemię, byłoby to wydarzenie epokowej doniosłości.— Niewątpliwie, kapłanie — odrzekł chłodno Anaksymander.— Cieszę się, że obydwaj zdajemy sobie sprawę z wagi takiego zjawiska.Chciałbym ci przypomnieć, że w ciągu ostatnich siedmiu lat szczyt wielkiego ziguratu pokryła serdeczna krew trzech poprzednich arcykapłanów — o wiele starszych i bardziej doświadczonych od ciebie.Ich ofiara okazała się nadaremna, ponieważ susza nie ustąpiła.Dlatego też uważam, że nadszedł czas na to, co raczyłeś opisać: wizytę srogiego Boga Żywego we własnej osobie.— Król wyszedł z rozświetlonego otworu drzwi, dzięki czemu Khumanos wyraźniej dojrzał zdecydowanie na jego twarzy.— Rozumiem, że musisz podjąć odpowiednie przygotowania.Wiem, że będą one oznaczały znaczny wydatek pieniędzy i pracy, lecz powinieneś je jak najbardziej ograniczyć.Zapewne zdajesz sobie sprawę, że rozmyślałem o tym od dawna, lecz wszelkie wątpliwości nikną w obliczu dzisiejszego znaku z niebios.— Władca podszedł do swego sługi i stanowczym gestem położył mu dłoń na ramieniu.— Kapłanie, nakazuję ci otworzyć drogę Wotancie.— Tak się stanie.Skłoniwszy się niepewnie, Khumanos odwrócił się do wyjścia.Kroczył z wysiłkiem, walcząc z obezwładniającym, nie dającym się zagłuszyć strachem.1.NieczystyNieruchome, zastałe rzeczne bagna rozpościerały się w blasku popołudniowego słońca.Niezbyt daleko nad trzcinami widniały mury Qjary.Panowała cisza; ani szczęk rynsztunku, ani odgłosy alarmu nie zakłócały spokoju przyrody.W stojącym nieruchomo nad nadbrzeżnymi zaroślami powietrzu rozlegało się brzęczenie pszczół, os i ważek — słaby, kojący dźwięk upalnego dnia.Nad zakolem rzeki stał mężczyzna.Jego szerokie, zbrązowiałe plecy odbijały się w zielono–niebieskim nurcie.W milczącym skupieniu oddawał się łowieniu ryb.Nagle szybkim jak błyskawica ruchem, rozchlapując srebrzystą wodę, rzucił się naprzód i dźgnął prymitywnym trójzębnym ościeniem w wodę.Po krótkiej, lecz zaciętej walce wydobył przyszpiloną do porośniętego wodną roślinnością dna zdobycz.Zacisnął obydwie dłonie na długiej, śliskiej rybie zielonkawo–brunatnej barwy i szybko poniósł ją w stronę zbielałego od słońca konara, wystającego nad skraj rzeki jak węźlaste ramię.Z prowizorycznego haka zwisał na poły zanurzony w wodzie sak z surowego płótna, pełen niewidocznych, wijących się stworzeń.Mężczyzna wrzucił weń świeżą zdobycz i zaciągnął energicznie rzemienne wiązanie.Rybak wyprostował się i otrząsnął wodę ze zmierzwionych, czarnych włosów.Wyjął zza konara spiętą z grubym pasem, postrzępioną przepaskę na biodra, i jednym ruchem założył ją na szczupłe, pokryte postronkami mięśni lędźwie.Przy pasie zwisał szeroki nóż o długim ostrzu.Mężczyzna wsunął zęby ościenia pod węzeł saka, przełożył go sobie przez ramię i ruszył z powrotem płytkim brzegiem rozlewiska.Obozował nieco dalej w dole rzeki, na piaszczystej plaży, ocienionej rozsiewającymi podgniłą woń krzewami.Niedaleko po płytkim, stromym kamienisku toczyła się z głośnym pluskiem woda.Mężczyzna przez kilka minut krzątał się pośród swego skromnego dobytku [ Pobierz całość w formacie PDF ]