Pokrewne

Start
Bjornson Bjornstjerne Martinius Dziewcze ze slonecznego wzgorza
Carter Ally Dziewczyny z akad Tylko mi nie wierz
Dziewczyny, ktore zabily Chloe Alex Marwood
Colleen Hoover Pulapka Uczuc Ta Dziewczyna
Dziewczyna w mechanicznym kolni Kady Cross
Dziewczyna ze sniegiem we wlosa Ninni Schulman
Dziewczyna z muszla Tracy Chevalier
Dziewczyny z plazy Karen Robards
Dziewczyny z Danbury Piper Kerman
Dziewczeta z Nowolipek Pola Gojawiczynska

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nowej Córce Kościoła nadano imię Laura od Matki Bożej z Karmelu, co dowodzi chrześcijańskiego ducha rodziców.Nabożeństwo do Matki Bożej z Góry Karmelu zakorzeniło się głęboko w narodzie chilijskim, który je przejął od zdobywców hiszpańskich.Sama armia, do której należał Józef Dominik Vicuńa, uważa Dziewicę z Karmelu za swoją Patronkę, jak zresztą cała arystokracja z Santiago.W akcie chrztu figurują jako chrzestni Laury Vencelao (Wacław) Calderon i Rozaria Rojas, o których nic innego do nas nie dotarło prócz nazwiska.Nieobecność krewnych jest dowodem, że małżonkowie Dominik i Mercedes Vicuńa nie cieszyli się życzliwością rodziny.Obrzędu chrztu dopełnił proboszcz ks.Bernard Aranguiz i nie zaszło w nim nic szczególnego.Doszła tylko do szczytu radość obojga małżonków, którzy ofiarowali Bogu pierwszy owoc swej chrześcijańskiej miłości, i czuli, że przyciskają do serca anioła w ludzkim ciele.W czasie swego krótkiego życia na ziemi Laura miała być prawdziwym aniołem czystości i dobroci.Obrzędowe słowa kapłana: „Przyjmij białą szatę i zanieś ją nieskalaną przed trybunał Chrystusa, abyś dostąpiła życia wiecznego”, bardziej niż jako życzliwe upomnienie Kościoła, zabrzmiały tego dnia jako prorocza historia Laury; ona to przecież miała w przyszłości zachować nieskalaną i nienaruszoną łaskę odrodzenia i przybrania za dziecko Boże.Przez sakrament chrztu maleństwo zostało włączone w tajemnicę śmierci, która daje życie; we wzniosłą tajemnicę jej życia, przeznaczonego na zbawczą ofiarę.Lecz 24 maja 1891 r.nikt nie przewidział tego, co Bóg zachował dla tej niewinnej istoty, zrodzonej dla bolesnej Kalwarii.Jedynie smutne wydarzenia w ojczyźnie pod bronią nie omieszkały wycisnąć piętna udręki i smutku na jej dziecięcych dniach.Wojna zaostrzyła się po obu skłóconych ze sobą stronach i kosiła setki ofiar.Rozzuchwaleni niejakimi sukcesami na morzu powstańcy przygotowali się do ataku na Santiago.Przypuścili go w sierpniu, po kilku pomyślnych starciach, które wydały im się zapowiedzią zwycięstwa i dnia 28, jak już powiedzieliśmy, wkroczyli triumfalnie do stolicy i objęli władzę nad krajem.Represje były okrutne.Ojciec Laury przekonał się, że musi porzucić Santiago i rozpoczętą karierę; samo nazwisko wystarczyło, by donieść, że jest balmacedystą; tym bardziej, że prezydent usiłował skupić i natchnąć zapałem siły konserwatywne wokół wybitnej szlacheckiej postaci Klaudiusza Vicuńa, w ostatecznym wysiłku przeciw rewolucji.W tej godzinie klęski wojennej i politycznej nazwiska Balmacedy i jego ewentualnego spadkobiercy i kontynuatora zostały znienawidzone i wystawione na okrutne prześladowanie.Dla Józefa Dominika Vicuńa oznaczało to upadek jako człowieka i obywatela.Poprzednio wyparła się go rodzina; teraz wyparła się go ojczyzna, którą kochał i której służył z lojalnością i odwagą.W swej rozpaczliwej ucieczce wybrał kierunek na Południe.Błąkał się tu i tam ze swą rodziną wygnańców w ojczyźnie, póki nie osiadł w Temuco, głównym mieście południowej prowincji Cautin, odległym o ponad pięćset kilometrów od Santiago.And, W owych czasach Temuco było nieregularnym skupiskiem domków, z najrozmaitszą napływową ludnością.Przybywali tam na swoje niewielkie targi Araukanie z krainy andyjskiej i z obszarów z drugiej strony And koło Neuquen, należących do Argentyny.Zjawili się awanturnicy, zbiegowie, skazani przez sądy cywilne, prześladowani za politykę, w oczekiwaniu na rewanż.Była tam też załoga wojskowa dla obrony sąsiednich nieosłoniętych granic.Pobyt rodziny Vicuńa w tej oddalonej od świata miejscowości nie należał do przyjemnych.Przeciwności nie przychodzą nigdy same; nasi wygnańcy szybko i gorzko tego doświadczyli.Trudności przenosin z miejsca na miejsce, trwających o wiele dłużej niż normalna podróż, sama przez się długa i przykra, surowość antarktycznego klimatu, a może niedostatki i niewygody tych smutnych tygodni, źle się odbiły na zdrowiu Laury.Ks.August Crestanello, jako pierwszy biograf, przekazując wiadomości, podane przez matkę, wspomina o ciężkiej chorobie dziecka, gdy miało około osiemnastu miesięcy.Stwierdza też, iż od tej pory dziecko objawiało usposobienie łagodne i spokojne.W Temuco dnia 22 maja 1894 r.urodziła się Julia Amanda.Potwierdza to sama na procesie siostry.Jej przyjście na świat wniosło tchnienie radości w ubogi domek Józefa Dominika Vicuńa i Mercedes Pino, dalekich teraz od życia i wydarzeń stolicy, gdzie powstał rząd pod przewodnictwem Jerzego Montt, przywódcy powstania przeciw Balmacedzie w r.1891.Ojciec Laury, a teraz także Julii, nie mógł już niczego się spodziewać.Trzeba było stworzyć sobie nowe życie; otworzyć sobie inną ścieżkę w społeczeństwie, które dwukrotnie okazało się dlań wrogie.Skończyło się to zniszczeniem jego tężyzny żołnierskiej.Doszło do tego, że kilka miesięcy po urodzeniu Julii, powalony niespodzianą chorobą, zamknął przedwcześnie oczy, pozostawiając żonę i córki w najokropniejszym opuszczeniu.Siostra Mercedes Vera pisze w swoich zeznaniach: „Laura, moja słodka niezapomniana przyjaciółka z zakładu, mówiła mi, że dowiedziała się od swej matki, iż ojciec jej zmarł po kilku dniach, prawdopodobnie na zapalenie płuc; że wybrał karierę wojskową i że był bardzo dobry”.Istotnie, różne osoby z Junin de los Andes, które zawarły znajomość z Mercedes Pino po śmierci Laury, zapewniały, że mówiła ona z przywiązaniem o mężu, że był raczej niskiego wzrostu, o jasnych włosach, niebieskich oczach i postawie pełnej godności.Dodawała, że w swych delikatnych rysach, jeszcze żywych w pamięci obecnych, Laura była wcieleniem postaci ojca.Nieoczekiwana i przedwczesna utrata męża pogrążyła panią Mercedes w żałobie i przygnębieniu.Młoda i samotna z dwojgiem dzieci nieświadomych nieszczęścia, które ich dotknęło, biedna kobieta musiała wytężyć i skupić wszystkie swe siły fizyczne i moralne, by nie dać się pokonać udręce, która ją ogarnęła.Nie brakowało jej odwagi; lecz łatwo sobie wyobrazić przerażenie, jakie na moment ją opanowało.Niebezpiecznie było wracać do Santiago [ Pobierz całość w formacie PDF ]