Pokrewne

Start
DIWOW OLEG Wybrakowka
Chapman, Janet Pine Creek Hig Das Herz des Highlanders
Apitz Bruno Nadzy wsrod wilkow
Brykalski Dawid Zbior opowiadan
Control Group Roger Dee
billie jean davis claire
Duivelsrug.Heide.Willy.Van.Der
assassin shifter 23 savage love
Cassie Alexander [Edie Spence Bloodshifted (epub)
Antonia Senior Treason's Daughter (retail) (ep

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym nie chciał bombardować separatystów.Jego specjalnością była walka w przestrzeni – atakował, rozbijał i zajmował statki powstańców.Megadestroyery zaś waliły z kosmosu w powierzchnię, nie sprawdzając, czy atakują cywilów, czy wojsko.Tak więc po przyjęciu dowództwa nad „Starkiem” świeżo upieczonego commandera nie czekała sława i on doskonale o tym wiedział.Wtedy dowódca Raszyna, wiceadmirał König, podniósł na niego głos.Przy świadkach wygłosił swoją historyczną mowę, w której mniej więcej dziesięć razy powtórzył: Ach, ty ruski tapeciarzu! Przy tych samych świadkach Raszyn mu odpowiedział: Zgadza się.Nie przeczę, że jestem tapeciarzem.I nie przeczę, że ruskim.I jestem dumny ze swojej rosyjskiej krwi.Jako rosyjski oficer oświadczam panu, że zawsze walczyłem w zgodzie z zasadami honoru i będę tak postępował również w przyszłości.Proszę mi dać dobry statek i wysłać do eliminowania złych statków.A tą chujozą niech pan sobie dowodzi sam.I w przyszłości, panie admirale, proszę zapomnieć o moim prawdziwym nazwisku.Proszę mówić po prostu: „commander russian”.Będę zobowiązany.König najpierw złapał się za serce, potem za pistolet.Raszyn był w speckostiumie i już zamierzał palnąć przełożonego w łeb, co pewnie skończyłoby się żałośnie, ale w tym momencie zabrał głos admirał floty, nieboszczyk Hunter.Odczep się od chłopaka, König – polecił.– Nie masz racji.A pan, commanderze – baczność.Regulaminowo, jasne? Czyli zrobimy tak: niedługo kończą się polowe testy jeszcze jednej „setki”.Miała być dla mnie.Ale oddam ją panu.Statek nazywa się „Paul Atrydes”.Taka nazwa zobowiązuje.Na takim statku nie wolno sobie robić jaj.Proszę więc iść i szykować się do objęcia jednostki, a przy okazji przejmuje pan wszystkie siły osłony Grupy F.I niech pan skleci mi z nich takie skrzydło, żeby ani jedno marsjańskie bydlę nie odkleiło się od powierzchni.A jeśli za miesiąc jakieś czerwonodupskie ścierwo będzie jeszcze latało, zdegraduję pana i posadzę.Czy wszystko jasne?Tak jest, panie admirale floty - wyskandował Raszyn.– Proszę o pozwolenie zameldowania.Jedno ścierwo będzie latało.Ale źle i niedaleko.A jakież to? – zdziwił się Hunter.„Enterprise”.Stary astronauta zarechotał i śmiał się długo, czerwieniejąc na twarzy i klepiąc się dłońmi po kolanach.Dobra - powiedział, z trudem łapiąc oddech.– „Enterprise” niech sobie na razie lata.Nie mamy do niego głowy.Odmeldować się… i walczcie przykładnie… commanderze Raszyn.Tym sposobem Raszyn zdobył ksywkę, która przylgnęła do niego na stałe.„Enterprise” dokuśtykał do Marsa dopiero pod sam koniec wojny i pojawił się na orbicie całkowicie już lojalny, z zamkniętymi w karcerze oficerami, a z poszyciem pokrytym demaskującą białą farbą.Przez jakiś czas działał pod ziemską flagą i w zasadzie miał już być przemianowany, zdecydowano jednak, że okręt jest przestarzały, zaniechano remontu kapitalnego i postanowiono opchnąć go na rynku wtórnym.Rynek wtórny jednak „Enterprise” olał – na statku z tak zniszczoną częścią napędową nie warto było wozić nawet śmieci.Wtedy zrujnowany battleship zwrócono Marsjanom, którym udało się go posztukować i uzbroić.Na samym początku nowej kampanii został jednak przejęty przez grupę dywersyjną Ziemian, przeprowadzony na Wenus i to był – jak się okazało – mało szczęśliwy ruch.Wenusjanie ogłosili wkrótce suwerenność i jeszcze długo straszyli tym statkiem Ziemię.Potem „Enterprise” przekazano z powrotem Marsjanom, jeszcze jakiś czas walczył w pasie asteroidów, ale po raz drugi napotkał wojowników Raszyna i musiał się poddać.Wprawdzie pozostawiony przez powstańców zaawansowany wirus komputerowy nieźle dopiekł master-nawigatorowi Ivetcie Kendall, niemniej na tym historia „Enterprise’a” już się skończyła.Teraz „Skoczek” przeleciał w odległości stu kilometrów od „Gordona”.Gigant śmierci rzucił Ive na terminal dyżurne: OK? Komputer potwierdził sam, że OK, pomyślnej służby – na tym wymiana uprzejmości się skończyła.A na SDO wkroczył Fox w otoczeniu kłębów siwego dymu.Z ust sterczała mu kwadratowa w przekroju hawana o wprawiającej w zdumienie długości.Pod lewym okiem kanoniera widniał fioletowy siniec.Buty oczywiście gdzieś zgubił.–Cześć, Cukiereczku! – rzucił, wyjął cygaro z ust i zbliżył się do kapitan-porucznik.– Niech cię, słoneczko, ucałuję!Ive roześmiała się, pozwoliła, by po ojcowsku cmoknął ją w czubek głowy, i sama potarmosiła go za tłusty policzek.Przez ostanie kilka miesięcy mający pewne skłonności do tycia Fox przybrał na wadze bardzo wyraźnie.Kombinezon niemal na nim trzeszczał.Oficjalna nazwa jego stanowiska brzmiała: starszy ekspert ogniowego współdziałania.Dlatego nikt nie mówił o nim inaczej jak kanonier.–Czołem, Andre! Co u ciebie? – zapytał Fox Wernera.Powiedział to po francusku, żeby podkreślić poufałość i zwracanie się na ty.Ive uniosła brwi, nie przyszło jej do głowy, że ktoś na „Skoczku” może znać nowego technika długo i dobrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]