Pokrewne

Start
Avec intention de nuire roman Robin Cook
Comment vivent les morts Robin Cook
Cook, Robin Montgomery u Stap Blind
Cook, Robin Montgomery u Stap Der Experte
Avant Garde Robin Maconie
cook robin 01 olepienie
Cure fatale Robin Cook
COOK ROBIN Zabawa w Boga
COOK ROBIN Oznaki Zycia
COOK ROBIN Toksyna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Met nederige dankzegging,Uw neef ReyallEn breng alstublieft mijn hartelijke gelukwensen over aan Tante Detozi en zeg haar dat ze veel geluk heeft dat ze met u is getrouwd!++======1Een LevenseindeZe opende haar ogen voor een ochtendstond die ze helemaal niet wilde zien.Het daglicht was al onwelkom geweest sinds Rapskal haar het exclusieve recht op de stad had ontzegd, nadat hij had verklaard dat Kelsingra een levende stad was die de Ouderlingen toebehoorde, en niet haar.Niet een vrouw die nimmer een Ouderling zou zijn.Sindsdien was geen enkele ochtend meer welkom geweest.De eerste keer dat ze het hoorde was alsof iemand een emmer ijskoud water over haar heen had gegooid.‘Geschokt’ dekte de lading niet van hoe ze zich had gevoeld.Ze kon het simpelweg niet bevatten.Mercors botte afwijzing maakte het drama daarna compleet.Stilletjes had ze zich uit de voeten gemaakt en niemand besteedde meer aandacht aan haar.Die dag was ze begonnen afstand te nemen en ze had zich stelselmatig uit het openbare leven teruggetrokken.Ze had altijd al een solitair leven geleid, ook in Beijerstad al, maar wellicht was zij de enige die in de gaten had dat ze het gezelschap van de anderen vermeed.Net zoals destijds in Beijerstad gebeurde het hier ook weer.Ach, ze had haar werk nog, hield ze zichzelf voor, en ze probeerde zich bezig te houden met haar aantekeningen, tekeningen en speculaties.Niettemin vond ze niet dat ze Rapskal nog kon vragen om haar op Heeby’s rug naar de stad te laten vliegen.Ze at nu dagelijks alleen in het hutje dat ze ooit had gedeeld met Leftrin.Ze stond doorgaans vroeg op om brandhout te zoeken en voelde zich soms schuldig als ze een vis uit een fuik meenam.Angstvallig vermeed ze de plekken waar ze hoeders kon tegenkomen op bepaalde momenten van de dag.Ze deed niets anders dan zich op haar werk storten.Vastberaden begon ze weer helemaal vanaf het begin, elke pagina die ze nauwgezet had gekopieerd bestuderend, en steeds weer naar nieuwe inzichten zoekend in de oude vertalingen.Vele kleine foutjes wist ze op die manier te ontdekken, en alles werd minutieus bijgewerkt.Al werkende, ordende ze ook alles op chronologische volgorde; sommige aantekeningen waren al aan het vervagen, en die werkte ze met verse inkt bij.Tot op een dag het papier op was.Elk stukje informatie dat ze had verzameld over draken en Ouderlingen, elke suggestie en vertaling was op elk beschikbaar hoekje, en in elke kantlijn geboekstaafd.Ze stond op, rekte zich uit en verwarmde zich bij het haardvuur.Haar rug deed pijn en haar ogen prikten en staken van het turen naar het papier bij te weinig licht.Toen ze even later met haar knokkels in haar vermoeide ogen wreef, werd haar blik helderder en zag ze plots haarscherp in wat haar werk écht betekende.Niets.waardeloos.Stapels papier, volgekrabbeld met hanenpoten.Rollen perkament met omgekrulde randjes.Amateuristische schetsjes.Uitingen van een zelfingenomen vrouw die zich wentelde in het geloof dat haar gedachten van belang waren.Het geloof dat als anderen haar geschriften zouden lezen, haar eigen leventje veel belangrijker zou worden.Volop had ze gespeculeerd over een verleden dat nimmer terug zou keren, waarover ze theorieën had ontwikkeld die nooit bewezen of ontkracht zouden worden.De oude kennis van draken zou spoedig nutteloos gemeengoed worden nu er immers nieuwe draken de hemelen zouden bestormen en met de mensheid contact zouden maken.En haar gedetailleerde kennis van de Ouderlingen? Belachelijk.ze was inmiddels omringd door hele hórden Ouderlingen die, evenals de draken, binnen niet al te lange tijd weer heel gewoontjes zouden worden in het dagelijkse leven.Wat deed het er dan nog toe hoe ze vroeger hadden geleefd? De pure verwondering over hun zeldzaamheid en magie zou stilaan vervagen en als de nieuwe Ouderlingen de oude magie eenmaal zouden uitoefenen, zou het geaccepteerd worden en niet anders zijn dan het fijne zilverwerk uit Breden of de kruidige oliën van de Specerij Eilanden.Ze knipperde met haar ogen, alsof ze uit een droom ontwaakte, een droom die al decennia had geduurd, en plotseling zag ze zichzelf zoals de anderen haar waarschijnlijk hadden gezien.Een dwaas.Een gewone, nogal plompe vrouw, die zichzelf een verheven houding aanmat door kennis tentoon te spreiden die er volstrekt niet toe deed.Haar blik gleed van de stapels documenten naar het uitdovende vuur in de haard.Wat een briljant vreugdevuur van ijdelheid zou het opleveren als ze alles in de vlammen zou werpen.Waarschijnlijk heftig genoeg om rook uit de schoorsteen te doen kringelen, misschien wel voldoende om het hele huisje af te laten branden.Ze speelde even met die gedachte; wat zou Leftrin zeggen als hij terugkeerde in een smeulende ruïne? Als hij al terugkwam.Waarom zou hij eigenlijk terugkeren? Naar wat? Dit primitieve hutje? Naar haar? Hoezo? Omdat hij haar liefhad? Geloofde ze dat echt? Waarom zou hij van haar houden?Ze liep van tafel weg en opende de deur.Regenachtig weer.Wat een verrassing.Ze probeerde haar sombere gedachten van zich af te schudden.Was het niet kinderachtig om zo humeurig te doen? Om haar levenswerk te vernietigen omdat iemand had gezegd dat de stad niet exclusief van háár was? Zou het niet veel redelijker zijn om de dingen te accepteren zoals ze waren? Binnenkort kwam haar kapitein terug, en zijn liefde voor haar zou alles weer goedmaken.Heel eventjes troostte die gedachte haar.Ze moest zich niet zo uit het veld laten slaan door elke teleurstelling.Gewoon flink aan de slag gaan tot Leftrin terug zou keren; dan zou alles beter worden en zou hij haar dagen wel vullen.Dat gedachtepatroon kwam haar akelig bekend voor.Negeer alles maar wat verkeerd loopt in je leven.En leun op een ander om je dagen betekenis te geven.Een kil gevoel trok door haar lichaam.Wat ze zo lang verborgen had gehouden moest ze nu toch echt eens trotseren.Per slot van rekening had ze een grote rol gespeeld in het bedrog van Hest.Waarom had ze nooit iets betwist op het moment dat het haar daadwerkelijk was overkomen? Waarom had ze haar toch vreemde huishouden klakkeloos aanvaard? Het wonderlijke gedrag van haar echtgenoot? Vanaf die allereerste, bizarre huwelijksnacht tot het moment dat hij had ingestemd met haar drakenreis, had hij altijd alle voorwaarden bepaald.Zij had zich maar gewijd aan haar obsessie met draken en Ouderlingen, en hield zichzelf voor dat ze een wetenschapper was, en géén excentrieke, eenzame vrouw.Inmiddels stond ze te beven, omdat de wind en de regen haar meedogenloos bestookten.Ze staarde uit over de weide en de rivier alsof ze beide nooit eerder had gezien.Misschien was dat ook wel zo.Hier en nu speelde haar leven zich af.Hier was ze uiteindelijk terechtgekomen met haar houding.Ze kon niemand anders de schuld geven dan zichzelf.Niet Hest, omdat hij haar misbruikt had, want het was met haar instemming gebeurd.Niet Sedric, die haar bedrogen had, want ook zijzelf had maar al te vaak een oogje dichtgeknepen bij zaakjes die simpelweg niet kónden kloppen.En ook Rapskal niet, omdat hij haar fijntjes had verteld dat haar eeuwenoude studieobjecten inmiddels gewoon náást haar liepen.Nee, alleen zijzelf droeg schuld aan een nutteloos leven, waar ze zich desondanks aan vastgeklampt had.Meelijwekkend was ze.Een ander woord was er niet.Ze was weer naar binnen gestapt en zocht haar bed weer op.Het was al ochtend, maar haar leven was niet veranderd.Ze bewoog zich langzaam, met grote tegenzin, terwijl ze het vertrek rondkeek.IJskoud was het hutje; het vuur was al uren geleden gedoofd en de kille winterdamp was meedogenloos naar binnen geslopen, terwijl ze onder de verweerde dekens ineengedoken lag, wachtend tot haar leven simpelweg zou ophouden.Dat deed het niet.Kou, vocht, teleurstelling en eenzaamheid: de pijlers onder haar huidige leven.Haar ogen dwaalden langzaam af naar de stapels papier en perkament die haar de voorbije week zo hadden beziggehouden.Daar lag het.Alise Finboks levenswerk [ Pobierz całość w formacie PDF ]