[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.De verveling werd slechts af en toe even doorbroken wanneer hij met Gristhorpe of Jim Hatchley een biertje ging drinken en over voetbal of de televisieprogramma’s van de vorige avond kletste.Zijn dochter Tracy was zo vaak ze kon bij hem op bezoek geweest, maar ze had aan de vooravond van haar examens gestaan en had haar tijd hard nodig om te studeren.Brian was eveneens een paar keer langsgekomen en zat nu met zijn band in een opnamestudio in Dublin om aan een nieuwe cd te werken.Hun eerste cd onder de naam The Blue Lamps had het redelijk goed gedaan, maar volgens de hooggespannen verwachtingen zou de tweede echt een knaller worden.Banks had meer dan eens overwogen om professionele hulp te zoeken, maar had het idee telkens weer verworpen.Hij had zelfs even met de gedachte gespeeld dat dokter Jenny Fuller, een psycholoog die tevens als politieadviseur fungeerde en met wie hij al een aantal keren had samengewerkt, hem misschien wel zou kunnen helpen, maar zij had momenteel weer voor langere tijd een aanstelling als gastdocent – in Australië deze keer – en toen hij er eenmaal iets langer over had nagedacht, sprak het idee dat Jenny in de duistere krochten van zijn onderbewuste zou spitten hem eigenlijk ook niet echt aan.Misschien was het maar beter om datgene wat daar verborgen lag te laten rusten.Eigenlijk had hij ook helemaal geen bemoeizieke zielenknijper nodig die in zijn hoofd grasduinde en hem vervolgens vertelde wat er mis met hem was.Hij wist allang wat er mis was, wist best dat hij veel te veel in zijn flat zat te piekeren.Hij wist ook dat het genezingsproces – niet alleen het fysieke, maar ook het mentale en emotionele – tijd nodig had en iets was wat hij alleen zou moeten doorlopen, dat hij de moeilijke weg terug naar het land der levenden stapje voor stapje zou moeten afleggen.De brand had zonder enige twijfel diepe wonden bij hem achtergelaten die veel verder gingen dan alleen de buitenkant.Het was niet eens zozeer de pijn die hij had geleden – dat had niet lang geduurd en het grootste deel ervan kon hij zich toch niet meer herinneren – als wel het verlies van al zijn aardse bezittingen dat hem het hardst had getroffen.Hij voelde zich stuurloos, niet langer verankerd, een met helium gevulde ballon die aan de hand van een onoplettend kind was ontglipt.Wat het nog erger maakte was dat hij vond dat hij eigenlijk een enorme bevrijding zou moeten voelen, een ontsnapping uit de beklemmende greep van het materialisme, het soort gevoel waarover goeroes en wijzen spraken, maar hij voelde zich juist alleen maar nerveus en onzeker.Zijn verlies had hem helemaal niet de deugd der eenvoud leren inzien, had hem slechts leren inzien dat hij zijn materiële bezittingen meer miste dan hij ooit voor mogelijk had gehouden, ook al had hij nog niet voldoende energie en belangstelling bij elkaar geschraapt om een begin te maken met het vervangen van de voorwerpen die wel konden worden vervangen: zijn cd-verzameling, zijn boeken en dvd’s.Hij was nu nog te lusteloos om al opnieuw te beginnen.Hij had uiteraard wel nieuwe kleren gekocht – gemakkelijk zittende, functionele kleren – maar meer ook niet.Ach, bedacht hij peinzend, terwijl hij kauwend op een stukje geroosterd brood met marmelade vluchtig de recensies in het culturele katern van de krant doornam, het ging tenminste wel elke dag een klein beetje beter.Het werd steeds iets gemakkelijker om ‘s ochtend uit bed te komen en hij had er een gewoonte van gemaakt om op mooie dagen af en toe een wandeling te maken langs de valleihelling tegenover zijn flat, omdat de frisse lucht en de lichaamsbeweging hem energie gaven.Ook had hij de vorige avond genoten van Penny Cartwrights zang en begon hij langzamerhand zijn cd-verzameling te missen.Nog geen maand geleden zou hij niet eens de moeite hebben genomen om de recensies in de krant te lezen.En nu had zijn broer Roy, die hem niet één keer had gebeld of opgezocht toen hij in het ziekenhuis lag, een geheimzinnige, dringende boodschap op zijn voicemail achtergelaten en niet teruggebeld.Voor de derde keer sinds hij die ochtend vroeg was opgestaan, probeerde Banks Roy te bereiken op de nummers die hij had ingesproken.Weer kreeg hij het antwoordapparaat met de mechanische stem die hem meedeelde dat hij een bericht kon achterlaten en ook het mobiele toestel stond nog altijd niet aan.De krant kon hem niet langer boeien en na een blik op zijn horloge besloot Banks om zijn ouders te bellen.Die zouden inmiddels wel zijn opgestaan.Misschien was Roy wel bij hen of wisten zij wat er aan de hand was.Hij had in elk geval blijkbaar regelmatiger contact met hen dan Banks zelf.Zijn moeder nam op, nerveus omdat ze al zo vroeg op de dag werd gebeld.In haar wereldje bracht een telefoontje zo vroeg op de ochtend nooit goed nieuws, wist Banks.‘Alan? Wat is er? Is er iets?’‘Nee, mam,’ zei Banks in een poging haar gerust te stellen.‘Alles is in orde.’‘Je mankeert toch niets, hè? Gaat het al iets beter met je?’‘Ik ga vooruit,’ zei Banks.‘Luister eens, mam, ik vroeg me af of Roy misschien bij jullie was [ Pobierz całość w formacie PDF ]

© 2009 Każdy czyn dokonany w gniewie jest skazany na klęskę - Ceske - Sjezdovky .cz. Design downloaded from free website templates