Pokrewne

Start
Cook Glen Detektyw Garet Tom Gorzkie Zlote Serca
Becker, Tom Darkside 02 Der Schwarze Phoenix
Cain, Tom Samuel Carver 04 Collateral
ARKA ODKUPIENIA TOM 1 ZDRADA Alastair Reynolds
ARKA ODKUPIENIA TOM 2 WYSCIG Alastair Reynolds
Clempson, Tom Warum diese Woche voellig in di
Cain, Tom Samuel Carver 01 Target
Ametysta 7 Wymiar Tom 1 Armstrong Viktoria
Dysfunkcja rzeczywistosci. Tom Peter F. Hamilton
Cabot, Meg Susannah 05 Auch Geister koennen sich verli

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uniknęliśmy wprawdzie czterech torped, ale tak naprawdę już nas mieli.Trzymali nas na sonarze.Niszczyciel strzelał rakietami RBU.Pierwsze trzy chybiły, ale tak naprawdę już nas mieli.I nagle: trach! trach! trach! Niszczyciel eksplodował.Drugi uszkodzony.Wydaje mi się jednak, że nie zatonął.Uciekliśmy.Johannsen ponownie wziął w objęcia McCafferty'ego i tym razem obaj rozlali piwo na podłogę.Amerykanin po raz pierwszy widział Norwega, który tak żywiołowo okazywał swoje uczucia.–Ja i moja załoga żyjemy dzięki tobie, "Chicago".Postawię ci dobrego kielicha.Postawię całej twojej załodze.–Jesteś pewien, że zatopiliśmy tę łajbę?–Inaczej nie byłoby mojego okrętu! Nie byłoby mojej załogi! Nie byłoby mnie! Zatopiłeś!Naturalnie, lepiej byłoby trafić w atomowy krążownik – pomyślał McCafferty.Ale niszczyciel też nie był do pogardzenia.Ponadto drugi uszkodzony – dodał w myślach.– Kto wie, może zatonął w drodze powrotnej…–Widzisz, nie jest tak źle, Dan – zauważył Simms.–Niektórzy ludzie mają szczęście jak jasna cholera – odezwał się kapitan HMS "Oberon".–Powiem ci coś, Todd – mruknął dowódca USS "Chicago".– Okropnie mi smakuje to piwo.USS "Pharris" Pochować mogli tylko dwóch członków załogi.Brakowało jeszcze czternastu osób, ale ich ciał nie znaleziono.Niemniej Morris uważał, że i tak mieli sporo szczęścia.Było dwudziestu rannych.Clarke doznał pęknięcia przedramienia, kilka osób wskutek wstrząsu połamało sobie nogi w kostkach, a pół tuzina marynarzy fatalnie poparzyła para.Poranionych szkłem kapitan nie rachował.Morris odprawił ceremonię; pozbawionym emocji głosem przeczytał ustęp traktujący o tym, iż pewnego dnia morze zwróci poległych… Na jego komendę marynarze unieśli przyniesione z mesy stoły.Owinięte plastikiem i obciążone żelazem ciała wysunęły się spod okrywających je flag i spadły prosto w wodę.Stali na głębinie liczącej ponad trzy tysiące metrów; pierwszego oficera i pochodzącego z Detroit mata-kanoniera trzeciej klasy czekała długa, ostatnia droga.Potem rozległa się salwa honorowa.Muzyki nie było.Nikt z załogi nie potrafił grać na trąbce, a magnetofony były zniszczone.Morris zamknął książkę.–Zająć posterunki.Złożone flagi wróciły do schowka na żagle, stoły domesy, a podpory pokładowe znów zabezpieczono linami sztormowymi.Morris zdawał sobie sprawę, iż stanowiący zaledwie połowę okrętu "Pharris" nadaje się już tylko na złom.Holownik "Papago" ciągnął go za rufę, rozwijając szybkość niewiele przekraczającą cztery węzły.Czekały ich całe trzy dni podróży.Płynęli nie do bazy marynarki wojennej, ale do Bostonu – najbliższego portu.Powód był oczywisty.Reperacja okrętu miała zająć ponad rok i flota nie chciała blokować sobie na tak długi czas żadnego doku.Wszystkich potrzebowano do napraw mniej uszkodzonych jednostek wojennych.Teraz dowództwo Morrisa nad fregatą było czystą kpiną.Na holowniku znajdowała się załoga rezerwowa, w której skład wchodziło wielu doświadczonych specjalistów ratownictwa morskiego.Trzech z nich pojawiło się na uszkodzonym okręcie, by osobiście zamocować liny holownicze i "doradzić" Morrisowi, co ma robić.Były to właściwie podane w niezwykle uprzejmej formie rozkazy.Załoga "Pharrisa" zajęć miała pod dostatkiem.Przednie grodzie wymagały nieustannej obserwacji.Cały czas naprawiano też instalacje w maszynowni.Pracował tylko jeden kocioł, zapewniając parę dla turbogeneratorów i energię elektryczną.Drugi zbiornik wymagał trwającego przynajmniej dzień remontu.% Zdaniem mechaników główny radar powinien podjąć pracę za cztery godziny.Antena satelitarna była już gotowa.Zanim dotrą do portu – jeśli w ogóle dotrą – załoga miała naprawić wszystko, co jej się uda.Nie miało to wprawdzie większego znaczenia, ale, w myśl starego żeglarskiego porzekadła, załoga, która ma się czym zająć, jest załogą szczęśliwą.Innymi słowy, marynarze, w przeciwieństwie do swego kapitana, nie mieli czasu na jałowe rozmyślania o popełnionych błędach, o ludziach, którzy z powodu tych błędów stracili życie, i o tym, kto jest za to odpowiedzialny.Morris udał się do centrum informacji bojowej.Przeglądano właśnie taśmę i nakresy ze spotkania z victorem.Próbowano precyzyjnie ustalić, co się właściwie wydarzyło.–Nie wiem – wzruszył ramionami operator hydrolokatora.– Może były dwa okręty podwodne? Chodzi mi o ten jasny ślad; jest w tym miejscu, a parę minut później aktywny sonar złapał go aż tutaj.–Był tylko jeden okręt – odparł Morris.– Pokonanie odległości dzielącej te dwa punkty przy prędkości dwudziestu pięciu węzłów mogło mu zająć najwyżej cztery minuty.–Ależ sir, przecież ani go nie słyszeliśmy, ani nie pojawił się na ekranie.Ponadto, kiedy straciliśmy namiar, kierował się w zupełnie inną stronę.Sonarzysta ponownie przewinął taśmę.–No cóż – westchnął Morris i wrócił na mostek.Ponownie wszystko przetrawiał w myślach.Zdarzenia stawały mu przed oczyma jak żywe.Przeszedł na skrzydło mostka.W metalowych osłonach ziały dziury, a w miejscu, gdzie umarł pierwszy oficer, widniały niewyraźne ślady krwi.Trzeba to zamalować – pomyślał Morris.– Muszę przypomnieć o tym Clarke'owi; niech kogoś wyznaczy.Morris zapalił papierosa i zapatrzył się w horyzont.Reydarvath, IslandiaNajbardziej obawiali się helikoptera.Edwards i jego grupa wędrowali na północny wschód.Przebyli rejon niewielkich jezior, po godzinnej, bacznej obserwacji sforsowali szutrową drogę i trafili w końcu na moczary.Edwards był zdumiony.Gołe skały, trawiaste łąki, pola lawowe, a teraz bagna.Zastanawiał się, czy Islandia przypadkiem nie była miejscem, gdzie po stworzeniu świata Bóg zostawił wszystko, co było już Mu niepotrzebne.Najwyraźniej jednak wszystkie drzewa wykorzystał gdzie indziej, toteż jedynym schronieniem mogła być wysoka do kolan, wyrastająca z wody trawa.Musi być bardzo odporna na skoki temperatury – pomyślał Edwards.Niedawnojeszcze na moczarach panował mróz.Było zimno, więc po paru minutach marszu wszyscy mieli przemarznięte stopy.Mogli wprawdzie iść terenem położonym wyżej, ale on byłkompletnie odsłonięty.Mając więc do wyboru helikopter lub chłód, wybrali to drugie.Vigdis wprawiła wszystkich w zdumienie swoją kondycją.Bez słowa skargi szła równym tempem, dotrzymując kroku żołnierzom piechoty morskiej.Typowa wiejska dziewczyna – myślał Edwards.– Od najwcześniejszego dzieciństwa zaprawiana w wędrówkach za stadami owiec i we wspinaczkach po tych sakramenckich pagórkach.–W porządku, dziesięć minut – zarządził Edwards.Ludzie natychmiast zaczęli rozglądać się za jakimś suchym miejscem.Wybierali skały.Skały na moczarach? – nie mógł wyjść z podziwu Edwards.Garcia wyciągnął zdobytą na Rosjanach lornetkę i zaczął lustrować okolicę.Smith zapalił papierosa.Edwards zauważył, że Vigdis usiadła obok niego.–I jak się czujesz?–Bardzo zmęczona – odparła z lekkim uśmiechem.– Ale mniej niż ty.–Ach tak – roześmiał się Edwards.– Może więc powinniśmy przyspieszyć kroku.–Dokąd idziemy?–Do Hvammsfjórduru.Nie powiedzieli po co.Przed nami jeszcze cztery lub pięć dni marszu.Musimy się trzymać z dala od dróg.–Ze względu na mnie?–Ze względu na nas wszystkich – potrząsnął głową.–Nie chcemy już z nikim walczyć.Zbyt wielu w okolicy Rosjan, by bawić się w partyzantkę.–A więc… więc nie stanowię dla was ciężaru? – spytała Vigdis.–Pewnie że nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]