Pokrewne

Start
BARKER CLIVE Ksiega Krwi III id
Barker Clive Imajica 003 Piate Dominium
Clive Staples Lewis Trylogia Perelandra
BARKER CLIVE Ksiega Krwi I
Clive Cussler [NUMA Files 08] Paul Kemprecos (v5.0) (epub) id
CUSSLER CLIVE Dirk Pitt IV Wydobyc Titanica
Dirk Pitt 20 Arktyczna mgla Clive Cussler
Cussler, Clive Kurt Austin 03 Flammendes Eis
Dirk Pitt 02 Afera Srodziemno Clive Cussler
Bill Loehfelm [Maureen Coughl Doing the Devil's Work (v5.0) (

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na domiar złego ciepła strużka zdawała się wsiąkać Ryderowi w język, zamiast gasić pragnienie, które teraz objawiało się bólem w żołądku.Zmusił się do zjedzenia kawałka suszonej wołowiny.Patrzył na wymizerowane twarze wokół siebie i wiedział, że dzisiejszy nocny marsz będzie torturą.Peter Smythe chwiał się na nogach, Jon Varley też nie mógł ustać prosto.Tylko bracia Tim i Tom Watermenowie trzymali się dobrze, ale byli w Afryce dłużej niż tamci dwaj.Przez ostatnich dziesięć lat pracowali w Prowincji Przylądkowej na wielkim ranczo, gdzie hodowano bydło.Zdążyli się zaaklimatyzować.H.A.wyczesał palcami piasek z wielkich bokobrodów i siwiejących włosów.Kiedy się schylił, by zawiązać sznurowadła, poczuł się tak, jakby miał sto, a nie pięćdziesiąt lat.Zabolały go plecy i nogi, strzeliło mu w krzyżu, gdy się prostował.- W drogę, panowie.Macie moje słowo, dzisiejszej nocy będziemy pić, ile dusza zapragnie - powiedział, żeby podnieść ich na duchu.- Co? Piasek? - zażartował Tim Watermen.- Buszmeni, zwani Sana, żyją na tej pustyni od tysiąca lat lub nawet dłużej.Podobno potrafią wyczuć zapach wody odległej nawet o sto pięćdziesiąt kilometrów.Gdy przemierzałem Kalahari dwadzieścia lat temu, miałem przewodnika z tego plemienia.Ten mały drań znajdował wodę tam, gdzie mnie nawet nie przyszłoby do głowy szukać.Sana zbierają ją z roślin, kiedy jest poranna mgła, i wypijają z pierwszej komory żołądka przeżuwaczy, które zabijają zatrutymi strzałami.- Z żołądka czego? - Varley nie pojmował, w czym rzecz.Ryder wymienił spojrzenia z braćmi Watermen, jakby chciał dać do zrozumienia, że każdy powinien wiedzieć, o co chodzi.- Takich zwierząt jak krowa lub antylopa.Płyn w pierwszej komorze ich żołądka to głównie woda i sok roślinny.- Wypiłbym to teraz - wymamrotał spękanymi wargami Peter Smythe.W kąciku ust pojawiła się kropla krwi.Zlizał ją, zanim zdążyła spaść na ziemię.- Ale najcenniejszą umiejętnością Sana jest znajdowanie wody ukrytej pod piaskiem w starych wyschniętych korytach rzek.- Umie pan znaleźć wodę tak jak oni? - zapytał Jon Varley.- Szukałem jej przez ostatnich pięć dni w każdym korycie rzeki, które przecinaliśmy.Wyglądali na zaskoczonych.Żaden z nich nie zdawał sobie sprawy, że przecinali jakieś wyschnięte rzeki.Widzieli tylko pustą połać piasku.To, że Ryder wiedział, gdzie są pozostałości dawnych dolin rzecznych, wadi, umocniło ich w przekonaniu, iż wyprowadzi ich z tego piekła.- Przedwczoraj miałem nadzieję - ciągnął H.A.- lecz nie byłem pewien, a nie mogliśmy sobie pozwolić na stratę czasu, gdybym się mylił.Oceniam, że jesteśmy dwa, może trzy dni drogi od wybrzeża, to znaczy w części pustyni, gdzie dociera wilgoć z oceanu i sporadycznie ze sztormów.Znajdę wodę, panowie.Możecie mi wierzyć.Ryder nie mówił tyle od chwili, gdy kazał im zostawić ekwipunek, i odniosło to pożądany skutek.Bracia Watermen uśmiechnęli się szeroko, Jon Varley zdołał wyprostować ramiona i nawet młody Smythe przestał chwiać się na nogach.Wschodził już zimny księżyc, ostatnie promienie słońca pogrążyły się w odległym Atlantyku i wkrótce na niebie pojawiło się więcej gwiazd, niż człowiek mógłby zliczyć w ciągu stu żyć.Na pustyni panowała grobowa cisza, słychać było tylko chrzęst piasku pod butami i kopytami i od czasu do czasu skrzypnięcie skórzanego ekwipunku koni.Szli równymi, odmierzonymi krokami.Byli osłabieni, ale H.A.zdawał sobie sprawę, że pościg za nimi trwa.Pierwszy postój zarządził o północy.Pustynia trochę się zmieniła.Choć nadal brnęli przez piasek do kostek, w wielu dolinach widniały spłachcie luźnego żwiru.Dostrzegł stare wodopoje w kilku miejscach, gdzie zalegały aluwia i antylopy dokopały się do twardej gleby w poszukiwaniu wody.Nie zauważył jednak śladów korzystania z tych źródeł przez ludzi, dlatego przypuszczał, że wyschły wieki temu.Nie” wspomniał mężczyznom o swoim odkryciu, ale nabrał pewności, że znajdzie wodę.Pozwolił wszystkim wypić podwójne porcje przekonany, że uda mu się napełnić manierki i napoić konie przed wschodem słońca.A jeśli nie zdoła, pomyślał, to racjonowanie wody nie ma sensu, bo nazajutrz czeka ich śmierć.Podzielił się swoją porcją z koniem, ale pozostali wypili łapczywie wszystko, nie dbając o zwierzęta.Ruszyli dalej, po półgodzinie księżyc przysłoniła rzadka chmura, a gdy odpłynęła, zmieniające się światło sprawiło, że coś na pustyni przykuło uwagę Rydera.Według kompasu i gwiazd kierował się na zachód i żaden z mężczyzn nie odezwał się, kiedy nagle skręcił na północ.Oddalił się od grupy, słysząc chrzęst łupkowego podłoża pod butami, i gdy dotarł do celu, opadł na kolana.Zagłębienie w skądinąd płaskiej dolinie miało zaledwie metr średnicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]