Pokrewne

Start
Cara Adams [The Dom's Dungeon Dungeon Play [Siren Menage Ever
Dom po drugiej stronie lustra ebook demo
Dom swiatow Bradley Marion Zimmer
Dom luster Jayne Ann Krentz
DOM PANI TELLIER Guy de Maupassant
Dom nad jeziorem Kate Morton id
Dom nad Kanalem Agatha Christie
Dom otwarty Elizabeth Berg
Dinosaur Planet Anne McCaffrey
Dossiers Secrets Pierre Bellemare

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mamy jeszcze parę minut.Kolejna muszla, kolejna pusta paszcza.Wtem, gdy już otaczały je pierwsze strugi przypływu, dziewczyna wydobyła z wody nieco większą ostrygę.Szybko rozdzielona, ukazała na swym żywym języku wilgotny rubin.Dziewczyna i arcycechmistrzyni zerknę!)' na siebie triumfalnie.- Jedna wystarczy? - Musi.- Przypływ zaszemrał wokół nich.Dziewczyna już się odwra cała, sięgała po worek i grabie.- Nie! Zaczekaj! Alice miała dziwne przeczucie, że ta dziewczyna mogłaby wnieść coś nowego do funkcjonowania Invercombe.Najpewniej trochę piasku w tryby, ale może właśnie tego było trzeba.Konieczność radzenia sobie z nową, nieokrzesaną pokojową będzie wystarczająco trudnym wyzwa niem dla ochmistrzyni Dunning.- Jak mówiłaś? Ile dostajesz za kubełek gotowanych sercówek? - Trzy szylingi, jeżeli się poszczęści.- A ile takich kubełków trzeba, żeby zapełnić garnek? - Ze dwanaście.- Przyjdź do pracy w Invercombe, a dopilnuję, żeby płacili ci dwa razy tyle.Dziewczyna z wybrzeża odłożyła worek, wytarła dłoń o kaftan i wy ciągnęła ją.Alice, gdy przypływ zalewał kałużę i podbiegał im do stóp, była zbyt zaskoczona, by jej nie uścisnąć.3 W niedzielny ranek ochmistrzyni Dunning posiała po Marion Price.Marion, stojąc przed drzwiami kantorka, na samym końcu niskiego, bielonego korytarza, poprawiła nakrochmalony biały czepek.- Proszę! Stoisz tam, prawda? Weszła do małego, zagraconego pokoju.- Zamknij drzwi.Krzesła są do siedzenia nie? 30Marion, pewna, że o jeden raz za dużo brzęknęła wiadrem albo nie chcący złamała któryś z niezliczonych nakazów i zakazów wiszących w ramkach na ścianach służbówek, postanowiła przyjąć zwolnienie z In vercombe z godnością i taktem.Rzeczy, które zawsze miała za oczywiste - jak ocenianie każdego dnia po zapachu i klimacie poranka, przeplatające się sezonowo prace, połowy i przypływy - zaczęły już wydawać się dziwne i odległe.Tu, w tym domu, wszystko stawało na głowie, aby każdy dzień był taki sam; nigdy jeszcze nie jadła tak dobrze, nigdy nie miała tak ciepło i nigdy nie zdawała sobie sprawy, że jej byt jest tak mało ważny.Starała się jednak zachować stosownie poważny wyraz twarzy, podczas gdy ochmistrzyni wzdychała, a jej miedziane, przetykane siwizną włosy podskakiwały, kiedy kręciła głową.- Możliwe - powiedziała - że byłam dla ciebie trochę za ostra.Natu ralnie, nie ja prosiłam, żeby cię tu przyjąć.Domyślam się, że ty też nie masz wielkiej ochoty pracować u nas.- Starałam się jak najlepiej, proszę pani.Przykro mi, że to się okazało za mało.- Spokojnie, spokojnie.Nie wezwałam cię, żeby cię zwolnić.- Tak, proszę pani? -Jesteś z wybrzeża, więc chyba nigdy nie myślałaś o spędzeniu ży cia w służbie.Dla mnie to było oczywiste od zawsze.Dunningowie słu żyli w wielkich rezydencjach odkąd mój prapradziadek przybył tutaj jako niewolny.Jesteś zdziwiona? - Nigdy nie myślałam, proszę pani.- Są jeszcze ludzie, którzy myślą, że my, Murzyni, nie powinniśmy pracować jako cechowi.W miastach, na przykład Londynie, nawet wy głaszają na ten temat kazania z ambon.- Jej wydatne usta pocienia ły.- Wygląda na to, że jesteś dość bystra i zdolna.A ja potrzebuję każdej pary rąk, żeby ten dom jako tako działał.Gdy ochmistrzyni Dunning rozprawiała o rozmaitych sprawach In vercombe, Marion błądziła wzrokiem po pokoju.Ściany pokrywały ty powe haftowane pouczenia - DOM PORZĄDNIE PROWADZONY RZADKOTROSKI WYMAGA.NIE RÓB NIC PO ŁEBKACH - a na biurku ochmistrzyni piętrzyły się notatniki, suszki, kwity nienadziane jeszcze na szpikulec oraz przedmiot w kształcie ziarna fasoli, podobny do tych, jakie Marion zdarzało się czasem znajdować podczas nadbrzeżnych wędrówek.Dzieciaki nazywały je fasolkami, choć to oczywiście nie była fasola.31- Nie słuchasz mnie! - Co? Ach, przepraszam, proszę pani, ja po prostu.- Mniejsza o to.Może któregoś dnia awansujesz na kucharkę lub och mistrzynię.Jeśli tylko tego chcesz.i jeśli nauczysz się mówić „słucham“ zamiast „co”.- Uśmiechnęła się.- Niech to zostanie między nami: wi dzisz, arcycechmistrzyni i jej synek to dość dziwni ludzie.Przyjeżdżają tu znikąd, bez własnej służby, prawie bez uprzedzenia.Tyle pieniędzy, wszystkie te podróże i co z tego mają? Marion spróbowała zastanowić się nad tym dziwnym pytaniem.Fak tycznie, nie widziała arcycechmistrzyni od tamtego spotkania nad mo rzem, a syna, który niby tu z nią mieszkał, w ogóle.- Wszystko? - Dziewczyno - ochmistrzyni nawet nie pokręciła głową - nie ma co się wymądrzać.Na pewno już słyszałaś, że on jest ciężko chory.- Wes tchnęła.- A to, swoją drogą.- Perłowymi opuszkami palców dotknęła fasolki.- Na to się gapiłaś, zamiast mnie słuchać.Wiesz, co to jest? Marion zaprzeczyła.-To z Wysp Szczęśliwych.Takie nasiona spadają z palm i płyną aż tutaj przez całe Morze Borealne.Marion dotknęła fasolki, myśląc o białych plażach i jaskrawych kwia tach.Wyobrażała sobie, że tak muszą się czuć cechmistrze, kiedy dotykają licznych dziwnych urządzeń - chalcedonów, szeptokamieni, cierpników, szpinetowych klawiszy maszyn kalkulujących, liczykamyków.- Parę warunków bez dyskusji - dodała ochmistrzyni.- Po pierwsze, ten dom opiera się na wzajemnym szacunku i obowiązkowości.Każdziu- teńkie z tych oprawionych przez kucharza przysłów, a widziałam, że krzy wisz się drwiąco na ich widok, każde z nich to sama prawda.Oczekuję, że w niedzielę moi pracownicy spędzają czas z rodziną.- Nie miałam jeszcze wolnej niedzieli, proszę pani.- No to już masz.Wilkins za jakieś pół godziny wyjeżdża furgonem do Luttrell.Postaraj się zdążyć i włóż no swoją najlepszą spódnicę i za paskę.- Oczy ochmistrzyni powędrowały w górę i w dół.- Pamiętaj, że reprezentujesz ten dom, ludzie będą patrzeć na ciebie i wyobrażać so bie, niech im Bóg wybaczy, że jesteś najlepszym, na co stać Invercombe.A twoja rodzina na pewno się zastanawia, jak ci tu idzie.Możesz więc wrócić do Clyst i powiedzieć staremu Billowi Price'owi, że Cissy Dun ning przesyła pozdrowienia i mówi, że radzisz sobie całkiem dobrze, cho ciaż czasem trzeba cię trochę pogonić.Co, może nie? 32- Tak, proszę pani.- Dygając, Marion zdała sobie sprawę, że nie zro biła tego, kiedy wchodziła.- Dziękuję.- Zaraz, jeszcze jedno [ Pobierz całość w formacie PDF ]