Pokrewne

Start
Cara Adams [The Dom's Dungeon Dungeon Play [Siren Menage Ever
Dom po drugiej stronie lustra ebook demo
Dom swiatow Bradley Marion Zimmer
Dom luster Jayne Ann Krentz
Dom nad jeziorem Kate Morton id
Dom nad Kanalem Agatha Christie
Dom otwarty Elizabeth Berg
Blake Ally Dom w Toskanii
[heft] Perry Rhodan 0120 Der Planet Mechanica
Barbara Freethy [Wish 01] A Secret Wish (v4.0) (epub)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poczęstunek podano w warsztacie, ustawiwszy długie deski na krzyżakach.Przez otwarte drzwi, które wychodziły wprost na drogę, wpadała radość całej wsi.Raczono się wszędzie.Przez każde z okien można było dojrzeć odświętnie przyodzianych biesiadników i usłyszeć okrzyki podchmielonych rodzin.Chłopi bez marynarek pili szklankami nie rozcieńczony cydr, a wśród każdego grona widać było po dwoje dzieci: tu dwie dziewczynki, tam dwu chłopców, obiadujących u jednej z dwu rodzin.W ciężkim upale południa przemierzał niekiedy wieś podskakujący za truchtem starej szkapy szaraban, a powożący nim człowiek w bluzie rzucał zazdrosne spojrzenie na ukazującą się jego oczom hulankę.W domu stolarza wesołość zachowała pewien ton powściągliwości, pozostałość po wzruszeniach porannych.Jedynie Rivet był w świetnym nastroju i pił bez miary.Pani Tellier spoglądała co chwila na zegar.Aby zakład nie był zamknięty przez dwa dni z rzędu, należało o godzinie 3.55 złapać pociąg, który by je dowiózł do Fécamp pod wieczór.Stolarz czynił wszelkie wysiłki, aby odwrócić jej uwagę i zatrzymać swych gości do jutra, jednakże Madame nie dawała się zagadać.Nie żartowała nigdy, gdy chodziło o interesy.Zaledwie wypito kawę, nakazała swym pensjonariuszkom zbierać się jak najszybciej do drogi, a zwracając się do swego brata powiedziała: — Ty, masz zaprzęgać natychmiast.—I sama odeszła, aby dokonać ostatnich przygotowań do odjazdu.Gdy powróciła, szwagierka oczekiwała już na nią, aby pomówić o małej.Odbyła się długa rozmowa, w której niczego nie postanowiono.Chłopka z udaną czułością kręciła się, jak umiała, a pani Tellier, która trzymała dziecko na kolanach, nie zobowiązywała się do niczego, obiecując niejasno, że trzeba się będzie małą zająć, ale jest dość na to czasu, a zresztą — jeszcze się zobaczymy.Tymczasem ani wózek nie zajeżdżał, ani kobiety nie schodziły na dół.Z góry było za to słychać potężne śmiechy, popychanie się, wybuchające okrzyki i klaskanie w ręce.Gdy więc małżonka stolarza poszła do stajni, aby zobaczyć, czy pojazd jest gotów, Madame wreszcie sama udała się na górę.Zupełnie pijany i na pół rozebrany Rivet daremnie usiłował zgwałcić Różę, która konała ze śmiechu.Obydwie Sikawki trzymały go za ramiona i usiłowały uspokoić, uważając tę scenę za rażącą na tle porannej uroczystości.Jednakże Rafaela i Fernanda, które skręcały się z uciechy i brały się za boki ze śmiechu, podżegały Riveta, wydając z siebie ostre okrzyki przy każdym bezużytecznym wysiłku pijanego.Mężczyzna wściekły, poczerwieniały na twarzy i zupełnie rozmemłany, otrząsał gwałtownymi ruchami obydwie czepiające się go kobiety i podciągał ze wszystkich sił suknię na Róży, bełkocząc: — Ty flądro, dlaczego nie chcesz? — Oburzona Madame rzuciła się naprzód, chwyciła swego brata za barki i cisnęła nim za drzwi tak gwałtownie, że uderzył sobą o ścianę.W minutę później usłyszano z dziedzińca, jak Rivet pompował sobie wodę na głowę, a gdy ukazał się ze swoim wózkiem, był już zupełnie spokojny.Ruszono w drogę powrotną tak samo jak dnia poprzedniego, a biały konik pobiegł znowu swoim kłusem żywym i tanecznym.Pod gorejącym słońcem ujawniła się radość, przytłumiona w czasie posiłku.Dziewczęta radowały się teraz wstrząsami landary, popychając nawet umyślnie krzesła sąsiadek; co chwila wybuchały śmiechem, podniecone już zresztą daremnymi zakusami Riveta.Wesołe światło napełniało pola, światło, które mieniło się w oczach, a koła podnosiły dwie smugi kurzu, który długo polatywał za wozem po gościńcu.Naraz Fernanda, wielbicielka muzyki, poprosiła Różę, aby coś zaśpiewała, wobec czego ta ostatnia raźnie zaintonowała Grubego proboszcza z Meudon.Jednakże Madame natychmiast nakazała jej milczenie, uznawszy tę piosenkę za niestosowną w dniu dzisiejszym.— Zaśpiewaj nam raczej coś z Bérangera — dodała.Róża wahała się przez kilka sekund, a wreszcie dokonawszy w myśli wyboru, poczęła swym zdartym głosem Babunią.Babcia na swoje imieninyprzebrała miarkę, pijąc miód,kiwała głową z tej przyczyny, mówiąc:kochanków miałam w bród!Pulchne ramionai nóżki sweniepocieszonachoć wspomnieć chcę!Chór dziewcząt, dyrygowany przez samą Madame, podjął:Pulchne ramionai nóżki sweniepocieszonachoć wspomnieć chcę!— Tak, to się udało — oświadczył Rivet podniecony rytmem.Róża od razu śpiewała dalej:Więc nie szłaś, babciu, drogą cnoty?Och, nie! Piętnasty kończąc rokjuż dałam wdziękom dość roboty,nie mogłam spać, gdy zapadł zmrok.Wszyscy razem zawyli refren, a Rivet uderzał nogą w nasadę dyszla i wybijał lejcami takt na grzbiecie białego konika, który przeszedł w galop, jakby i jego porwało rytmiczne uniesienie, w galop burzliwy, zrzucający panie na kupę w tyle pojazdu.Wstawały, śmiejąc się jak szalone.Piosenka szła dalej, wywrzaskiwana na całe gardło wskroś pól pod rozpalonym niebem, w obliczu dojrzewających zbóż, przy wściekłym biegu małego konika, który ponosił teraz przy każdym powrocie refrenu i pędził za każdym razem ze sto metrów galopem ku wielkiej uciesze jadących.Tu i ówdzie człowiek tłukący kamienie podnosił głowę i spoglądał przez swą drucianą siatkę na rozhukany i wrzaskliwy wózek, unoszony wśród kurzu.Gdy zajechano przed dworzec, stolarz rozczulił się [ Pobierz całość w formacie PDF ]