Pokrewne

Start
ANTOLOGIA MODLITWY PATRYSTYCZNE MODLITWY I ROZMYSLANIA LACINSKI
Antologia SF Stalo sie jutro Sindbad na RQM 57
Antologia SF Stalo sie jutro Metoda doktora Quina
Antologia SF Stalo sie jutro Zagladajacy przez szpary
Antologia SF Stalo sie jutro Odruch warunkowy
Antologia SF Stalo sie jutro Spotkanie z wiecznoscia
Antologia SF Stalo sie jutro Czarne zurawie
Czarujace obiekty latajace Antologia SF
Antologia SF PNF 001 Ja gore
DROGI KRZYZOWE ANTOLOGIA TEKS TOM 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Marlenę była bardzo ważna dla swojego właściciela, sturmfuhrera Willy’ego Stoemke.Umarł na niej.Do końca nie wypuścił z rąk kierownicy.I nawet potem, długo nie był w stanie jej zostawić.Jazda na Marlenie była jedynym dobrym wydarzeniem, jakie trafiło mu się przez całe cholerne, dziewiętnastoletnie życie.Nie widział, nie robił i nie znał niczego dobrego, poza Marlenę.Nawet nigdy nie miał kobiety.Po tej stronie, to tylko stojący w moim garażu zardzewiały trup, o zarośniętych tłokach, postrzelanym baku i zetlałych przewodach.Jednak w świecie Pomiędzy, wystarczy jedno kopnięcie w rozrusznik i Marlenę rusza jak niecierpliwy, rycerski wierzchowiec.Wytaczam się przez zamknięte drzwi garażu, pod ceglaste niebo i toczę przez miasto widm i snów, zerkając na busolę.Jej tarcze wirują i kręcą się jak astrolabium, szukając zawirowania emocji i drgnięć eteru, które towarzyszą nagłej śmierci i pojawieniu się w świecie Pomiędzy kolejnej, zagubionej, nie wiedzącej co dalej robić, duszy.Tej nocy czułem, że coś się zmieniło.Coś było nie tak.Wiśniowe niebo było takie samo i tak samo jak zwykle przelewały się po nim dziwaczne fraktale żółtego i niebieskiego światła, jak mgławice ze zdjęć astronomicznych, ale jednak coś niedobrego wisiało w powietrzu.Czuło się jakiś niepokój.Krążyłem po widmowym, mrocznym mieście i rozglądałem się.Większość istot, które można tam spotkać, to niewyraźne plamy mroku, przemykające gdzieś na granicy pola widzenia.Niektóre przychodzą gdzieś z innych światów, a niektóre rodzą się tutaj.To ludzie je produkują.Te są najbardziej podobne do zwierząt.Jakichś trujących meduz albo pająków.Reagują instynktownie i bezmyślnie.Kiedy spotykają kogoś takiego jak ja, najczęściej po prostu czmychają.Czasami, choć rzadko, spotykam Lunatyków.Tak ich nazywam, ale to nie wędrujący we śnie, tylko tacy sami idioci jak ja kiedyś.Eksperymentatorzy.Próbują sztuki eksterioryzacji ciała astralnego.Chcą unosić się w powietrzu, wędrować przez ściany i ulice, odwiedzać ukradkiem tych, których kochają lub pożądają, i zostawiają swoje opuszczone, bezbronne ciała na pastwę demonów.Tu, w świecie Półsnu sami przypominają widma.Półprzejrzyści, zwiewni, snują się to tu, to tam i najczęściej, kiedy zorientują się, że nie są tu sami, uciekają z powrotem do swoich ciał, jak myszy czmychające do dziury.Prawdziwe widma wyglądają tu realnie i ostro.Przypominają istoty z krwi i kości.Widuję tu przeróżne stwory.Są groteskowe i pokraczne, półludzkie i karykaturalne, ale kiedy się na nie patrzy, wyglądają wystarczająco realnie.Zazwyczaj nie mogę spokojnie patrzeć na obrazy Hieronimusa Bosha.To wszystko wygląda zbyt znajomo.Próbuję to oswoić i dlatego nadaję im nazwy, jakbym był przyrodnikiem odkrywającym i klasyfikującym nieznaną faunę.Wszystko zaraz robi się bardziej swojskie.„Och, to tylko szczękacz”.Albo: „Płaskognilce nisko dziś latają.Chyba będzie padać krew.”Tak naprawdę, zazwyczaj ulice są puste, wiatr gna po nich kłęby srebrnego popiołu, bestie i stwory przemyka- ją gdzieś w mroku.Złażą się rzeczywiście, kiedy poczują świeżą pneumę, ale dopiero wtedy.Tej nocy jednak, widziałem zbyt wiele ruchu.Dookoła mojego domu kręciło się kilka skeksów, a to nigdy nie jest dobrze.Czują śmierć, i to nagłą, paskudną, taką, która zostawia mnóstwo zaczętych i przerwanych spraw.Kucały, owinięte swoimi płachtami, albo stały nieruchomo niczym ponure marabuty na trupie krokodyla.I patrzyły.Patrzyły na mój dom.Słyszałem szepty, syki i chichoty, jak szelest suchych, martwych liści.Jakieś inne bestie krążyły po ulicach, przez snop światła z reflektora Marlenę przebiegło coś zębatego, pokrytego kolcami, co omiotło mnie paskudnym spojrzeniem liliowych oczu.Nawet po niebie krążyły kształty podobne do płaszczek, holujące długie ogony.Znalazłem dom, w którym po tamtej stronie snu, mój siostrzeniec mieszkał kiedyś ze swoją dziewczyną.Zaparkowałem na chodniku.Wzdłuż ulicy stały niewyraźne Ka kilku samochodów, wyglądały jak cienie.Albo dzisiejsze samochody nie mają duszy, albo właściciele nie przywiązują do nich wagi, nie wiem.Kamienica była wyraźnie widoczna, stara.Emocje, myśli i marzenia setek mieszkańców wyprodukowało przez lata mnóstwo myślo-kształtów, które pełzały po ścianach, skrobały i przebiegały w półmroku, wirowały wokół mżących na rudo żarówek niczym ćmy.Jakieś chude, pokraczne stwory kucały na gzymsach i balkonach jak średniowieczne gargulce.Łatwo było znaleźć drzwi na najwyższym podeście schodów, przekreślone biało-czerwonymi taśmami z folii, zapieczętowane paskami papieru ze stemplami dzielnicowej komendy policji.Zdarłem paski jednym ruchem, wyjąłem zza pazuchy obrzyna i kopniakiem otworzyłem drzwi.Nic.W środku było ciemno i pusto.Jakby coś pożarło całe Ka mebli, ścian i przedmiotów, zostawiając tylko mrok.Zawołałem Magdę.Musiała tu być.Chciałem jej pomóc, chciałem ją wypuścić na tamtą stronę, ale chciałem też zadać jej kilka pytań.O rzeczy, których dowiedziała się dopiero teraz.Ale znikła.Oczywiście mogła od razu przejść dalej.Nawet w wypadku takiego makabrycznego końca, czasem się to zdarza [ Pobierz całość w formacie PDF ]