Pokrewne

Start
Czlowiek w czarnym kapeluszu Barbara Krzyszton
Czlowiek, ktorego przesladowal Diane Setterfield
Czlowiek z Saffle Maj Sjowall Per Wahloo
Czlowiek wobec smierci Artykuly
Amis Kingsley Zielony czlowiek
Czlowiek dnia Peter Blauner
DUNCAN DAVE Czlowiek ze slowem (4)
Czlowiek terminal Michael Crichton
DUNCAN DAVE Czlowiek ze slowem (3)
commanddown pierce sara

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Przyznaję, zagalopowałem się w komplementach — powiedział Paweł, lekko skłoniwszy głowę.— Wiem, żeś przebył ciężką tatarską niewolę i tak mi się rzekło.Młodszy mężczyzna odezwał się:— Toś się najął z ludźmi pani Falęckiej ku obronie?— Tak jest, waszmość panie.— Więceśmy są koledzy.Niezabitowski jestem, Julian.Paweł skłonił się:— Miło mi poznać.Słyszałem wiele.Waszmość najmujesz się do usuwania osób.— I nikt mi jeszcze nie uszedł — pochwalił się Niezabitowski.— A ja o waszmości nie słyszałem, choć twarz twoja wydaje mi się znajoma.— Mogliśmy się spotkać na rokach trybunalskich.A nie słyszałeś o mnie, bo obrona osób jest pracą cichszą, mniej sławną niż ucinanie głów.Niezabitowski skłonił się ironicznie.Zdjął szablę ze ściany i powiedział: 36— Stawaj mi tu waść.— Po co? — zdziwił się Paweł.— Stawaj, stawaj.Przekonamy się, jakich pani Barbara ma obrońców.Paweł wzbraniał się jednak.— Nie zapominaj, waść — mówił — że posłem jestem: ani mi samemu ginąć, ani zabijać nie wolno.— Stawaj! — ryknął Niezabitowski.— Dobywaj szabli!Paweł położył list na stole i niechętnie dobył szabli.— Odpowiesz waść — szepnął.— Ja nigdy nie odpowiadam! Dalej, nacieraj!Paweł stał i czekał.Niezabitowski natarł.Paweł cofnął się.Niezabitowski nacierając przyparł Pawła do ściany, wyrzucił mu szablę z ręki i przyparł do ściany.Paweł stał podniósłszy ręce.Niezabitowski przyłożył mu symbolicznie sztych do gardła, po czym odjął szablę.— Nie, bratku, nic nie umiesz — rzekł.— Nie na wiele się przydasz swojej pani.I w twój orszak zbrojny też nie wierzę.Paweł milczał.Tarnowski wziął list, otworzył go i zaczął czytać.Nagle poczerwieniał.— Na kolana! — wrzasnął do posła pani Barbary.Paweł nie ruszył się z miejsca.— Niezabitowski, przyłóż mu sztych do karku! — rozkazał Tarnowski.Paweł poczułna karku zimne żelazo.— Na kolana — rozkazał cicho Tarnowski.Paweł osunął się na kolana.37— Na czworaka jak pies! Ręce oprzyj! — dyktował Tarnowski.— Niezabitowski, przyprzyj go żelazem.Teraz Tarnowski podarł list na.strzępy i rzucił na ziemię, tuż przed usta Pawłowi.— Zeżresz to — powiedział Tarnowski.— Bez pośpiechu.Zeżresz cały list.Paweł żuł i łykał papier, krztusząc się, podczas 33gdy Niezabitowski nie odejmował sztychu od jego karku i przygadywał:— No jak, smakuje? Trochę suche.Zdałoby się popić.— Żryj — upominał Tarnowski.— Do końca.Pieczęć możesz wypluć.Zwrócił się do sługi.— Zawołać kauzyperdę.Wszedł jurysta, starszawy, zgarbiony, z chytrym wyrazem twarzy.Spostrzegłstojącego na czworakach Pawła, zdumiał się i przeraził.— Co rzekniesz, panie jurysto? — spytał Tarnowski.— Podoba ci się ten prospekt?Jurysta odwrócił się.— Wasza wielmożność, mdli.Tarnowski zaśmiał się.— Ot, mieszczańska krew.A o naszej sprawie, co powiesz, panie jurysto?— Wasza wielmożność — podchwycił skwapliwie jurysta odwróciwszy wprzódy oczy od Pawła.— Sprawa jest czysta i pewna.Jest w Popo-wicach pacholę, którego nie można bez opieki zostawić.Waszmość jesteś pierwszym wedle krwi opiekunem.Obowiązkiem twoim jest chłopca i matkę wziąć pod opiekę swoją, bo krzywda ich może od złych sąsiadów spotkać, czego ostatni najazd jest wymownym dowodem.— Jaki najazd? — nie zrozumiał Tarnowski.— Twój, wasza wielmożność.— Aha — Tarnowski klepnął się w czoło.— Niech cię kule biją — zachwycił się rozumem jurysty.— A to spryciarz.Mój najazd dowodem, że mam wziąć pacholę pod opiekę.Sprytnie, sprytnie! — Tarnowski roześmiał się.Po czym, już spokojniejszy, rozkazał Pawłowi: — Wstań.39Paweł wstał.— Podnieś swoją szablę.Paweł bez słowa podniósł szablę.Tarnowski mówił:— Jedź do swojej pani i powiedz jej, że nie ma się czego obawiać: z mojej strony czeka ją jeno protekcja i opieka.Zrozumiałeś?— Zrozumiałem — odpowiedział Paweł.I nagle zachwiał się.Byłby upadł, gdyby nie uchwycił się ramienia Tarnowskiego.Ale nie mógł ustać na nogach i osuwając się na ziemię zdarł ze szlachcica koszulę.Na obnażonym ramieniu Tarnowskiego widniała blizna w kształcie rodła, znak, który wypalał swoim niewolnikom Gafur-murza.— Idiota! — wrzasnął Tarnowski.— Koszulę z czeskiego batystu podarłeś.I spoliczkował Pawła.Sługa pani Barbary pochylił głowę.Szepnął:— Wasza wielmożność, od ciebie żadne upokorzenie mnie nie boli.— Nno! — prychnął Tarnowski, napęczniały zadowoleniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]