Pokrewne

Start
Czlowiek w czarnym kapeluszu Barbara Krzyszton
Czlowiek, ktorego przesladowal Diane Setterfield
Czlowiek wobec smierci Artykuly
Amis Kingsley Zielony czlowiek
Czlowiek dnia Peter Blauner
DUNCAN DAVE Czlowiek ze slowem (4)
Czlowiek terminal Michael Crichton
DUNCAN DAVE Czlowiek ze slowem (3)
Czlowiek w kajdanach Jozef Hen
Dr@piezca Terri Blackstock

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odległość do pokoju służbowego wynosiła jakieś dwadzieścia metrów i przebycie jej zajęło mu sporo czasu.Szedł wolno, powłócząc nogami, a przepocona koszula obijała mu się o łydki.W pokoiku służbowym paliło się światło, ale nikogo tam nie było.Tylko radio tranzystorowe stojące między dwiema na pół opróżnionymi filiżankami, grało samo dla siebie.Siostra i salowa były widocznie gdzieś na oddziale.Zamroczyło go, musiał się oprzeć o futrynę.Po minucie poczuł się nieco lepiej i wrócił przez ciemny korytarz do swego pokoju.Drzwi były uchylone, tak jak je zostawił.Zamknął je starannie, zrobił kilka kroków dzielących go od łóżka, zsunął pantofle, ułożył się na wznak i drżąc naciągnął koc pod brodę.Leżał nieruchomo, z szeroko otwartymi oczyma i czuł pociąg pospieszny pędzący przez obolałe ciało.Coś się zmieniło.Wzór na suficie przesunął się odrobinę.Natychmiast prawie to zauważył.Lecz co sprawiło, że cienie i refleksy świateł zmieniły położenie?Przesunął wzrokiem po nagich ścianach, zwrócił głowę w prawo, spojrzał w okno.Gdy opuszczał pokój, okno było uchylone.Tego był pewien.A teraz jest zamknięte.Opanował go strach.Wyciągnął rękę do dzwonka.Nie znalazł go na miejscu.Zapomniał podnieść sznur z podłogi.Zaciskając palce na pręcie łóżka, na którym powinien wisieć dzwonek, wpatrywał się w okno.Szpara między fałdami grubych zasłon w dalszym ciągu miała jakieś pięć centymetrów szerokości, ale fałdy układały się niezupełnie tak jak przedtem i okno było zamknięte.Czy może ktoś z personelu był w pokoju? Wydawało się to mało prawdopodobne.Poczuł, jak pot występuje wszystkimi porami, koszula zimno lepiła się do skóry.Bezradnie wydany na pastwę własnych myśli, nie odrywając oczu od okna, zaczął podnosić się z łóżka.Zasłony wisiały zupełnie nieruchomo, a jednak był pewien, że ktoś za nimi stoi.Kto, myślał.Kto? A potem ostatnią resztką rozsądku: To musi być halucynacja.Teraz chory stanął obok łóżka, boso na kamiennej podłodze, drżąc.Zrobił dwa niepewne kroki w kierunku okna.Przystanął, lekko pochylony, z drżącymi wargami.Człowiek w niszy okiennej prawą ręką odsunął firankę, lewą wyciągając jednocześnie bagnet.Odbłysk światła zamigotał na ostrzu, szerokim i długim.Człowiek w wiatrówce i kraciastej tweedowej czapce szybko postąpił dwa kroki do przodu, stanął.Wysoki, wyprostowany, z bronią na wysokości ramienia.Chory natychmiast go poznał i otworzył usta do krzyku.Ciężka rękojeść bagnetu trafiła go w usta, poczuł, że ma zmiażdżone wargi i złamane podniebienie.I to było ostatnie świadome doznanie.Czas go prześcignął.Pierwsze pchnięcie trafiło w przeponę po prawej stronie, tuż pod żebrem, bagnet wszedł aż po rękojeść.Chory dalej stał, z głową odchyloną do tyłu, gdy człowiek w wiatrówce podniósł broń po raz trzeci i poderżnął mu szyję od ucha do ucha.Z przeciętego gardła wydobył się bulgocący dźwięk, lekki syk.Nic więcej.3Był piątkowy wieczór i w sztokholmskich knajpach powinno by roić się od rozbawionych ludzi.Wcale tak jednak nie było i nietrudno wykalkulować, dlaczego.W ciągu ostatnich pięciu lat ceny w restauracjach podwoiły się prawie i niezbyt wielu zwykłych, żyjących z pensji klientów mogło sobie pozwolić na chociażby jeden w miesiącu wieczór na mieście.Restauratorzy skarżyli się, mówili o kryzysie, i ci, którzy nie przekształcili swych lokali w puby i dyskoteki, mogące zwabić zasobną w kieszonkowe młodzież, utrzymywali się na powierzchni tylko dzięki handlowcom, mającym karty kredytowe i reprezentacyjne fundusze do dyspozycji, a skłonnym załatwiać swe sprawy przy barowym stoliku.„Złociste Zacisze” na Starym Mieście nie stanowiło wyjątku.Wprawdzie było późno, piątek zmienił się już w sobotę, lecz w ciągu kilku ostatnich godzin w górnej sali były tylko dwie osoby.Mężczyzna i kobieta.Siedzieli przy stoliku w niszy rozmawiając półgłosem.Zjedli befsztyki, teraz pili kawę i poncz.Przy małym stoliczku naprzeciw drzwi wejściowych dwie kelnerki składały serwety.Młodsza, rudowłosa, wyglądająca na bardzo zmęczoną, wstała, zerknęła na zegar nad kasą baru, ziewnęła i wziąwszy serwetkę podeszła do gości w niszy.-Czy państwo życzą sobie coś jeszcze, zanim zamkną kasę? -spytała, zmiatając z obrusa okruchy tytoniu.- Może trochę gorącej kawy dla pana komisarza?Martin Beck ku swemu zdziwieniu poczuł zadowolenie, że kelnerka wie, kim jest.Zwykle przypomnienie mu o tym, że jako szef komisji do spraw zabójstw jest osobą mniej lub więcej publiczną, raczej go irytowało.Lecz od tak dawna nie ukazało się w prasie żadne jego zdjęcie ani on sam w telewizji, mógł więc fakt, że kelnerka go poznaje, przyjąć jako znak, że zaczyna tu być uważany za stałego gościa.Zupełnie słusznie zresztą.Od dwóch lat mieszkał niedaleko stąd i jeżeli w ogóle wychodził, żeby coś zjeść na mieście, wstępował zwykle do „Złocistego Zacisza”.Żeby tu bywał z kimś, tak jak dzisiaj, należało do rzadkości.Dziewczyna siedząca naprzeciw była jego córką.Nazywała się Ingrid, miała dziewiętnaście lat i jeżeli pominąć to, że była zdecydowaną blondynką, a on zdecydowanym brunetem, podobieństwo ich było uderzające.-Chcesz jeszcze kawy? - spytał Martin Beck [ Pobierz całość w formacie PDF ]