Pokrewne

Start
dieta 52 dr mosleya muza demo i
antologia rok 2012 rw2010 demo
Cel ebook
Cook Glen Imperium grozy 002 Pazdziernikowe dziecko
Argerich Martha. Dziecko i czar Olivier Bellamy
Dziecko z miasta przeszlosci Tad Wiliams
BARCLAY JAMES Dziecko nocy
Dziecko sniegu Eowyn Ivey
[heft] Perry Rhodan 1787 Die Sklaven des Bezirks
[ICI][PL] Kirst Hans Hellmut Kamraci T2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Agnieszka SteinDZIECKO Z BLISKAZbuduj szczęśliwą relacjęWar­sza­wa 2012Agniesz­ka Ste­inDziec­ko z bli­skaRe­dak­tor­ka pro­wa­dzą­ca:Anna Zdro­jew­ska-Ży­wiec­kaRe­dak­cja i ko­rek­ta:Ka­mi­la Wrze­siń­skaPro­jekt okład­ki i ilu­stra­cje:Ma­ria RyllISBN:978-83-65087-04-1Gru­pa Wy­daw­ni­cza Re­la­cja Sp.z o.o.Ma­ma­niaSło­wi­cza 27a02-170 War­sza­wa© Wszyst­kie pra­wa za­strze­żo­neKon­wer­sja:Gru­pa Wy­daw­ni­cza Re­la­cja Sp.z o.o.SPIS TRE­ŚCIWSTĘPCO TO JEST RO­DZI­CIEL­STWO BLI­SKO­ŚCIO roz­wo­juO eko­lo­giiRóż­ne per­spek­ty­wy i cele wy­cho­wa­niaŹró­dła ro­dzi­ciel­skiej wie­dzyRo­dzi­ciel­stwo bli­sko­ści dla star­szych dzie­ciSkąd wia­do­mo, co dzia­łaRe­la­cja, re­gu­la­cja, roz­wójRE­LA­CJAPo co po­trzeb­ne jest przy­wią­za­nie?Tro­chę o po­trze­bachPo­trze­ba sty­mu­la­cjiDo­tykPo­trze­ba bli­sko­ści i re­la­cjiPo­trze­ba uwa­giPo­trze­ba au­to­no­miiGra­ni­ceDba­nie o do­ro­słe po­trze­byJesz­cze o po­trze­bach i re­la­cjachNisz­czy­cie­le re­la­cjiRe­la­cja, więź a kon­taktInne re­la­cjeRo­dzeń­stwoRE­GU­LA­CJATro­ska o sie­biePo co są emo­cjeTrud­ne uczu­ciaMiłe uczu­ciaPo na­ro­dzi­nachPłaczNa­uka sa­mo­kon­tro­liRe­gu­la­cja na­pię­ciaWspie­ra­nie emo­cji dziec­kaOka­zy­wa­nie emo­cjiZłośćKary i na­gro­dyJak do­ro­śli mogą ra­dzić so­bie ze swo­imi emo­cja­miROZ­WÓJO roz­wo­juNa­rzę­dzia przy­dat­ne ro­dzi­comApe­tyt na roz­wójRoz­wój jako tre­ningStre­fa naj­bliż­sze­go roz­wo­juUwa­ga i pa­mięćNa­uka ob­ra­zu świa­taDo­bre ma­nie­ryRoz­sta­nia i roz­wójZa­ba­wa wspie­ra­ją­ca roz­wójPrzy­go­to­wa­nie do szko­łyKo­mu­ni­ka­cja wspie­ra­ją­ca roz­wójRo­dzin­ne na­ra­dyJę­zyk ro­dzi­ciel­stwa bli­sko­ściPOD­SU­MO­WA­NIEMały słow­nik ro­dzi­ciel­stwa bli­sko­ściKsiąż­ki, po któ­re war­to się­gnąćŹró­dła cy­ta­tówWSTĘPTo się na­zy­wa za­sa­da wu wei*,tłu­ma­czo­na jako nie­dzia­ła­nie albo bez­czyn­ność.Cho­dzi w niej jed­nak o ak­tyw­ne nie­dzia­ła­nie, o przy­łą­cze­nie się.Nie moż­na zo­ba­czyć sa­ren w le­sie, je­śli się nie przy­łą­czy do ich wzor­ca.Trze­ba znik­nąć, nie ist­nieć dla nich, aby być z nimi.Trze­ba prze­stać pach­nieć.Ma­ciej Ben­ne­wicz „Co­aching Tao”*Zo­sta­łam na­zwa­na ko­smit­ką.Na­praw­dę.Moi ucznio­wie z gim­na­zjum stwier­dzi­li, że je­stem chy­ba z ja­kiejś po­za­ziem­skiej cy­wi­li­za­cji, bo… nie sto­su­ję wo­bec mo­je­go dziec­ka żad­nych kar.Roz­mo­wa nie była pierw­szą ani ostat­nią na ten te­mat, jaką z nimi od­by­łam.Mło­dzież dłu­go drą­ży­ła, do­py­ty­wa­ła się i upew­nia­ła, czy na pew­no nie za­szło ja­kieś nie­po­ro­zu­mie­nie.– To jak pani go uczy od­po­wie­dzial­no­ści? – za­py­tał za­tro­ska­ny 16-la­tek.– Jak się wy­da­rzy ja­kiś kło­pot, to ra­zem go pró­bu­je­my na­pra­wić.Na przy­kład jak po­ma­lo­wał ścia­nę w kuch­ni, to ra­zem ją ma­lo­wa­li­śmy.– Aaaa… czy­li musi na­pra­wić to, co ze­psuł? – wy­szep­tał mój roz­mów­ca.Cie­sząc się pew­nie w du­chu, że jed­nak jest na świe­cie ja­kaś spra­wie­dli­wość.– Nie do koń­ca… cza­sem ja na­pra­wiam albo ro­bi­my coś ra­zem.Czę­sto roz­ma­wia­my albo zda­rza się, że w ogó­le nic nie ro­bi­my…I zo­sta­łam ko­smit­ką.By­ła­by to pew­nie tyl­ko za­baw­na aneg­do­ta, gdy­bym nie spo­ty­ka­ła się z ta­ki­mi po­glą­da­mi wie­lo­krot­nie, w dzie­siąt­kach po­rad­ni­ków, ar­ty­ku­łów i wy­po­wie­dzi spe­cja­li­stów od wy­cho­wa­nia.Od wie­lu osób, z któ­ry­mi roz­ma­wiam, sły­szę, że bez kary, kon­se­kwen­cji, kry­ty­ki nie da się do­brze wy­cho­wać dziec­ka.A tym­cza­sem, im dłu­żej się nad tym za­sta­na­wiam, tym trud­niej mi uwie­rzyć, że dzię­ki spra­wia­niu dziec­ku przy­kro­ści da się ukształ­to­wać czło­wie­ka, któ­ry się trosz­czy o in­nych i po­tra­fi za­dbać o sa­me­go sie­bie.To dla mnie jest bar­dzo smut­na sy­tu­acja, kie­dy dziec­ko mówi „tak” głów­nie ze stra­chu przed karą, kon­se­kwen­cja­mi lub od­rzu­ce­niem, choć w głę­bi ser­ca czu­je sprze­ciw.Ale jesz­cze smut­niej­sze jest to, że na ta­kim pro­ce­sie stra­sze­nia, za­wsty­dza­nia i ra­nie­nia na inne spo­so­by opie­ra się ogrom­na część wy­cho­wa­nia, re­la­cji z dzieć­mi i w ogó­le na­szej kul­tu­ry.Pod­sta­wą wy­cho­wa­nia nie musi być strach.Nie chcę bać się mo­je­go dziec­ka, tego, co zro­bi i co z nie­go wy­ro­śnie.Nie chcę rów­nież, żeby moje dziec­ko bało się mnie i ota­cza­ją­ce­go je świa­ta.Bar­dzo dużo mówi się o tym, że błę­dy wy­cho­waw­cze i brak gra­nic wią­żą się z wy­cho­wa­niem ło­bu­zów i ty­ra­nów.Pięt­no­wa­ne jest zwłasz­cza bez­stre­so­we wy­cho­wa­nie, choć tak na­praw­dę jest to nic nie­zna­czą­ce ha­sło, za któ­rym nie kry­je się żad­na spój­na me­to­da wy­cho­waw­cza.Są ro­dzi­ce, któ­rzy rze­czy­wi­ście sta­ra­ją się, żeby ich dziec­ko nie prze­ży­wa­ło żad­nych trud­nych emo­cji i po­wo­du­ją w ten spo­sób wię­cej na­pię­cia, niż go usu­wa­ją.Za­cho­wa­nia dzie­ci, któ­re in­ter­pre­to­wa­ne są jako sku­tek bez­stre­so­we­go wy­cho­wa­nia, są za­zwy­czaj wy­ni­kiem cze­goś zu­peł­nie in­ne­go.Nie­sza­no­wa­nia gra­nic dziec­ka, nie­zro­zu­mia­łych dla nie­go za­sad, du­że­go nie­po­ko­ju w ro­dzi­nie.A cza­sem trud­no­ści roz­wo­jo­wych dziec­ka, o któ­rych oso­by z ze­wnątrz mogą nic nie wie­dzieć.Ży­cie dziec­ka (i do­ro­słe­go też) jest samo z sie­bie peł­ne stre­su, któ­re­go duża część jest ge­ne­ro­wa­na przez samo dziec­ko.Roz­wój jest źró­dłem stre­su i fru­stra­cji.Dziec­ko chcia­ło­by stać – a nie po­tra­fi, pod­no­si się do góry – a tu gło­wa mu cią­ży.Chce coś po­wie­dzieć – a nie może zna­leźć słów.Roz­bież­ność mię­dzy tym, co może i po­tra­fi dziec­ko, a tym, co chcia­ło­by móc i umieć (bo na przy­kład wi­dzi, że mogą i po­tra­fią to zro­bić inni), jest po­wszech­nym do­świad­cze­niem i jed­ną z sił pcha­ją­cych lu­dzi do roz­wo­ju.Mo­ty­wa­cją do roz­wo­ju jest rów­nież wspól­na wszyst­kim lu­dziom ogrom­na po­trze­ba od­na­le­zie­nia się w spo­łecz­nym świe­cie.Po­trze­ba przy­na­leż­no­ści, po­czu­cia, że jest się włą­czo­nym w to, co się dzie­je wo­kół.Każ­de dziec­ko, na­wet to naj­bar­dziej zbun­to­wa­ne, ro­dzi się z go­to­wo­ścią do współ­pra­cy [ Pobierz całość w formacie PDF ]